Alexa, STOP!
Door: Anne
04 April 2017 | Verenigde Staten, New York
Ik weet het, ik weet het: ik ben niet Carrie Bradshaw. Helaas. Maar toch kan ik weer niet helpen om me stiekem een kléín beetje New Yorks te voelen als ik in de ochtendspits met the train (zoals de subway hier genoemd wordt) onderweg ben naar een schrijf-get-together, georganiseerd door een paar creatieve New Yorkers die ik een paar dagen ervoor heb ontmoet. Ik geloof zelfs dat ik er een klein catwalk-loopje van ging doen op het perron. Verder blijf ik vooral met beide benen op de grond hoor;) (vooral omdat er tussen die betreffende grond en mijn voeten nog steeds afgetrapte laarzen zitten, en geen Jimmy Choo’s).
De creatieve inspiratie kent hier sowieso hoogtij. Sinds we naar Williamsburg verkast zijn vliegen de hipsters je om de oren (bijna letterlijk, vermoedelijk vanwege de sterkte van de koffie die ze hier schenken, als ik Marleen mag geloven). Koffietentjes, live muziek, vlooienmarkten... we kunnen ons geluk niet op. En toen Annelies ons introduceerde aan Kyle, die op het hoofdkantoor van Creative Mornings werkt, begon het balletje te rollen. We kregen een uitgebreide rondleiding door het kantoor en alle zusterondernemingen, en twee dagen na de eerdergenoemde schrijfochtend aten wij luxe mini-gebakjes als ontbijt in een hotel met uitzicht over de Brooklyn Bridge, in afwachting van onze eerste maandelijkse Creative Morning (denk: ontbijten met half creatief New York en daarna luisteren naar een inspirerende TED talk). Dat wil zeggen, Marleen knabbelde rustig haar Danish rolls weg terwijl ik geen hap door mijn keel kreeg van de zenuwen. Straks zou ik immers vanaf een armlengte afstand, ‘IRL’ zoals ze hier zo mooi zeggen, gaan luisteren naar.... Sarah Kay!
Sarah wie?
Nou, het meisje dat in 2011 een prachtige TED talk gaf en daarmee (onverwacht) de spokesperson voor Spoken Word Poetry werd. (Ik had hier graag een linkje geplaatst naar de betreffende video, maar de 00’s software van waarbenjij.nu laat geen ruimte voor veel poespas. Misschien toch maar eens overstappen naar een ander platform. Ik ben namelijk gek op poespas.). Google ‘If I should have a daughter’ en je komt er ook. Sinds ik het filmpje zag ben ik verslaafd, dus toen Kyle tijdens onze eerste ontmoeting terloops meldde dat Sarah Kay de spreker was van deze maand viel ik zo’n beetje van mijn stoel. Om een lang verhaal kort te maken: na haar praatje was zelfs Marleen (een beetje) fan én heb ik een gesigneerd boek te pakken. De Carrie-Bradshaw-too-cool-for-school attitude was ver te zoeken toen ik door de aula stuiterde. Score!
Airbnb host Patrick deelde mijn enthousiasme niet. Ik heb nog nooit iemand zo snel zien omkeren zodra ik ‘creative’ zei (en laat staan met zoveel flamboyance – maar Patrick is zelfs fabulous als hij vertelt dat hij de zonnebank heeft ondergeshart [wederom: Oma, niet googlen]). Maar dat vergeef ik hem natuurlijk. Patrick is één van de drie mannen die in ons geweldige Airbnb-huisje in Williamsburg woont. Tweede man John was er de hele week niet (wat best goed uitkwam, wij sliepen immers in zijn bed), en derde man Ricky was druk met zijn -eveneens fabulous- baan bij een vooraanstaand kledingmerk (wat Marleen en ik allebei niet kenden. Oeps). Patrick was dus our guy. Het marshmellowbed, het zonnige stoepje van het souterrain, de hippe buurt én de extravagante gastvrijheid van Patrick (inclusief bontkraagmodeshows, zeewiermaskertjes en een grote varieteit aan zoetigheden uit de buurt) maakten dat het stiekem best een beetje jammer was dat we gister onze koffers weer wegrolden van Metropolitan Avenue en Bedford.
Maar een nieuw avontuur stond op ons te wachten! Of beter gezegd: twee nieuwe avontuurtjes stonden te springen achter de voordeur. Eentje liet van enthousiasme zelfs een plasje gaan. Het was een warm welkom. Al waren we lichtelijk verward over het feit dat we in één keer binnen kwamen en niet wéér buitengesloten waren. Inmiddels waren we daar na drie (ja, drie) keer deze reis namelijk wel vanuit gegaan. We hadden op zijn minst verwacht dat de doorman van het appartement van vriend Justin (waar we de komende tijd verblijven) ons als inbrekers/zwervers/standvastige jehova’s getuigen zou herkennen en we de nacht zouden spenderen in een Amerikaanse cel in plaats van in een appartement in Astoria, Queens. Maar goed, alles ging soepeltjes, we hebben de enthousiaste avontuurtjes (ook wel Bauer en Autumn genoemd) een extra groot blokje lang uitgelaten, en voelden ons helemaal thuis toen ook hier onze vriendin Alexa aanwezig bleek te zijn. Dit persoonlijke geluidssysteem staat in ieder New Yorks huishouden en reageert op je stem, wat af en toe hilarische taferelen oplevert. Zoals Marleen die met dramatische kreten probeert om 8:00 ’s ochtends het knallende volume naar beneden bij te stellen, of wanneer er tijdens een etentje opeens hardstylemuziek door de speakers dreunt terwijl je je tafelgenoten wilde laten horen wat voor prachtige muziek de Nederlandse band Racoon maakt. Toch heeft Marleen Alexa de liefde verklaard. Alexa was flattered, maar not interested. En dus dansen we vanuit de digitale friendzone lekker verder op de muziek waarvan Alexa denkt dat het een betere keuze is dan wat we eigenlijk wilden.
Dat dansen valt verder tot nu toe nog een beetje tegen. Onze neusjes zitten nog steeds middenin de boter (en soms chocoladetaart) met alle verjaardagsfeestjes in onze vriendengroep: elke week wel één. Waar je dan terechtkomt varieert van de extravagante uitjes in clubs als The Box tot chocoladetaart en GT’s in een café, van veel te chique plekken met een propper tot Bulgaarse hoscafé’s met ijskamers, en van R&B in ondergrondse lounges tot gezellige kletsen op een dakterras (die laatste staat volgende week op de planning). Dat alles met gezellige mensen uit een vriendengroep waaruit wij steeds meer mensen leren kennen, cocktails in overvloed, en de meest sfeervol ingerichte omgevingen middenin de hipste of opkomende buurten van New York. En toch... ondanks al deze verschillende soorten uitgaan zijn we nog niet helemaal losgebroken. We hebben het erg naar ons zin, begrijp me niet verkeerd! Maar misschien toch een verschil in het stappen met Nederland, waarbij wij meer van lekker gek dansen op vrolijke deuntjes houden en de Amerikanen meer waarde hechten aan cocktails drinken aan de bar of een tafel in een club? We kunnen er nog niet precies onze vinger op leggen.
Inmiddels zijn we daarom onze gêne voorbij en vragen we aan willekeurige leuke mensen op straat waar het leuk is om uit te gaan (zo’n fijne bijkomstigheid aan Amerika: je kunt gewoon een praatje aanknopen op straat zonder dat mensen je aankijken alsof ze een drol zien wandelen). Live muziektentjes en gekke terrasjes in overvloed, zo blijkt. En dat is het leuke, dat we alles op ons eigen (langzame) tempo kunnen ontdekken. Er is altijd nóg een weekend.
En dan zijn er nog die avonden waarvan je zó onder de indruk bent dat je er nog dagen over praat. Zoals ons bezoek aan Sleep No More. Marleens collega had het aangeraden, en hoewel ik ietwat sceptisch was (want: ubertoeristisch) ben ik inmiddels zo enthousiast dat ik direct nog een keer zou zijn gegaan. Ware het niet dat een kaartje ongeveer driedubbel ons dagbudget heeft gekost. Maar nogmaals: totally worth it. Het is een interactief theaterstuk, geïnspireerd op Macbeth, dat zich afspeelt in een duister gebouw van zes verdiepingen. De bezoekers mogen niet praten, dragen allemaal een masker á la Phantom of the Opera zodat ze anoniem blijven, en worden verder vooral aangespoord (en soms zelfs gedwongen) om in hun eentje op pad te gaan. Met een ‘open mind’. Meer ga ik niet zeggen, maar mocht je ooit de kans krijgen... doen. Wij zijn drie dagen later nog steeds aan het proberen om alle puzzelstukjes op een rij te krijgen.
Naast al dit verjaardagsgefeest, creatieve hipstergedoe en mysterieus geneuzel, hebben we verder ook hele rustige dagen. We gaan af en toe uit eten met de gang (waarbij we net doen alsof we niet slikken van de rekening), we introduceren de Nederlandse pannenkoeken (a breakfast food for dinner, really??), we sporten (okee, ‘we’ is hier misschien een tikkeltje overdreven aangezien ondergetekende meestal nog ligt te ronken als Marleen haar derde set oefeningen al in de kuiten heeft zitten), en we proberen regelmatig productief te zijn door in koffietentjes te werken. Marleen aan haar sollicitatiebrieven en ik aan mijn Super-Awesome-Grote-Gouden-Plan-Voor-2017-Dat-Ik-Totally-Waar-Ga-Maken. Wat dat plan precies is? Dat ga ik nog niet allemaal vertellen, maar een onderdeel is wel dat ik mezelf wat meer moet gaan promoten. Dus, als je me met mijn plan wilt helpen: neem een kijkje op www.instagram.com/goudenlijntjes , klik op ‘volgen’ and tell ya friends;). (Schaamteloze zelfpromotie: New York is rubbing off on me).
Waarop ik aan de andere kant totaal niet New Yorks ben en door de mand val als toerist? Door Marleen haar ubernavigeer-skills dribbel ik er telkens als een soort dronken kalf achteraan (het aantal keren dat ze me heeft weerhouden om in de verkeerde subway te stappen is niet meer op één hand te tellen) – dus ik weet ook van voor niet waar achter zit of in welke wijk we zijn. En dat terwijl het stratenplan dus relatief eenvoudig te begrijpen is. Ik weet het, het is een talent. Ik wilde dit even extra benoemen omdat ik Marleen even credits wil geven. En ik wilde even zeggen dat ze gewoon in het algemeen awesome is. En nooit te laat. En superslim is. En altijd lekker ruikt. Net zoals dat ze nu boodschappen aan het doen is voor onze lunch terwijl ik nog steeds zit te typen. She’s awesome. (Zo. Kijken of ik nu een donut verdiend heb).
Omdat deze blog al veel te lang wordt en mijn broertje bijna voor de deur staat (ja, echt: hij begint binnenkort zijn stage hier in New York en toevallig overlapten de periodes die we hier zouden zijn) nog even de laatste korte mededelingen op een rijtje:
We zijn af en toe best jaloers op jullie zonnetje, maar genieten extra als dat bij ons af en toe ook doorbreekt (Sidenote #4: we staan regelmatig perplex als we nog STEEDS een gigantische hoop bevroren sneeuw tegenkomen langs de kant van de weg. De sneeuwstorm was toch al twee weken geleden). We hebben hibiscusdonuts gegeten en lekkages overwonnen. We vermoeden dat de museumbezoekjes waar we zo naar uitkeken zoals vanouds allemaal in de laatste dag gepropt worden, en we delen alle bedragen hier in gedachten door twee om onszelf in de waan te laten dat we per dag een normaal bedrag uitgeven (dan is een wijntje van 12 dollar namelijk opeens nog maar 6 en kan het best). We maken op iedere hoek wat mee, of dat nu een expositie in gekke gallerij is of een spontane jamsessie op een stinkend subwayperron. We kijken Friends. We kijken Girls. We geven al ons geld uit aan gekleurde broeken en af en toe (ongewild) aan een cheeseburger voor een volhardende zwerver. We werken aan onze dromen.
En daarom deel ik graag met jullie het motto van onze reis (of het nu gaat om de onvergetelijke ervaringen of het regelen van een kaartje voor Ellis Island):
“Dit hadden we veel eerder moeten doen”
Dag schattepetatjes.
X
De creatieve inspiratie kent hier sowieso hoogtij. Sinds we naar Williamsburg verkast zijn vliegen de hipsters je om de oren (bijna letterlijk, vermoedelijk vanwege de sterkte van de koffie die ze hier schenken, als ik Marleen mag geloven). Koffietentjes, live muziek, vlooienmarkten... we kunnen ons geluk niet op. En toen Annelies ons introduceerde aan Kyle, die op het hoofdkantoor van Creative Mornings werkt, begon het balletje te rollen. We kregen een uitgebreide rondleiding door het kantoor en alle zusterondernemingen, en twee dagen na de eerdergenoemde schrijfochtend aten wij luxe mini-gebakjes als ontbijt in een hotel met uitzicht over de Brooklyn Bridge, in afwachting van onze eerste maandelijkse Creative Morning (denk: ontbijten met half creatief New York en daarna luisteren naar een inspirerende TED talk). Dat wil zeggen, Marleen knabbelde rustig haar Danish rolls weg terwijl ik geen hap door mijn keel kreeg van de zenuwen. Straks zou ik immers vanaf een armlengte afstand, ‘IRL’ zoals ze hier zo mooi zeggen, gaan luisteren naar.... Sarah Kay!
Sarah wie?
Nou, het meisje dat in 2011 een prachtige TED talk gaf en daarmee (onverwacht) de spokesperson voor Spoken Word Poetry werd. (Ik had hier graag een linkje geplaatst naar de betreffende video, maar de 00’s software van waarbenjij.nu laat geen ruimte voor veel poespas. Misschien toch maar eens overstappen naar een ander platform. Ik ben namelijk gek op poespas.). Google ‘If I should have a daughter’ en je komt er ook. Sinds ik het filmpje zag ben ik verslaafd, dus toen Kyle tijdens onze eerste ontmoeting terloops meldde dat Sarah Kay de spreker was van deze maand viel ik zo’n beetje van mijn stoel. Om een lang verhaal kort te maken: na haar praatje was zelfs Marleen (een beetje) fan én heb ik een gesigneerd boek te pakken. De Carrie-Bradshaw-too-cool-for-school attitude was ver te zoeken toen ik door de aula stuiterde. Score!
Airbnb host Patrick deelde mijn enthousiasme niet. Ik heb nog nooit iemand zo snel zien omkeren zodra ik ‘creative’ zei (en laat staan met zoveel flamboyance – maar Patrick is zelfs fabulous als hij vertelt dat hij de zonnebank heeft ondergeshart [wederom: Oma, niet googlen]). Maar dat vergeef ik hem natuurlijk. Patrick is één van de drie mannen die in ons geweldige Airbnb-huisje in Williamsburg woont. Tweede man John was er de hele week niet (wat best goed uitkwam, wij sliepen immers in zijn bed), en derde man Ricky was druk met zijn -eveneens fabulous- baan bij een vooraanstaand kledingmerk (wat Marleen en ik allebei niet kenden. Oeps). Patrick was dus our guy. Het marshmellowbed, het zonnige stoepje van het souterrain, de hippe buurt én de extravagante gastvrijheid van Patrick (inclusief bontkraagmodeshows, zeewiermaskertjes en een grote varieteit aan zoetigheden uit de buurt) maakten dat het stiekem best een beetje jammer was dat we gister onze koffers weer wegrolden van Metropolitan Avenue en Bedford.
Maar een nieuw avontuur stond op ons te wachten! Of beter gezegd: twee nieuwe avontuurtjes stonden te springen achter de voordeur. Eentje liet van enthousiasme zelfs een plasje gaan. Het was een warm welkom. Al waren we lichtelijk verward over het feit dat we in één keer binnen kwamen en niet wéér buitengesloten waren. Inmiddels waren we daar na drie (ja, drie) keer deze reis namelijk wel vanuit gegaan. We hadden op zijn minst verwacht dat de doorman van het appartement van vriend Justin (waar we de komende tijd verblijven) ons als inbrekers/zwervers/standvastige jehova’s getuigen zou herkennen en we de nacht zouden spenderen in een Amerikaanse cel in plaats van in een appartement in Astoria, Queens. Maar goed, alles ging soepeltjes, we hebben de enthousiaste avontuurtjes (ook wel Bauer en Autumn genoemd) een extra groot blokje lang uitgelaten, en voelden ons helemaal thuis toen ook hier onze vriendin Alexa aanwezig bleek te zijn. Dit persoonlijke geluidssysteem staat in ieder New Yorks huishouden en reageert op je stem, wat af en toe hilarische taferelen oplevert. Zoals Marleen die met dramatische kreten probeert om 8:00 ’s ochtends het knallende volume naar beneden bij te stellen, of wanneer er tijdens een etentje opeens hardstylemuziek door de speakers dreunt terwijl je je tafelgenoten wilde laten horen wat voor prachtige muziek de Nederlandse band Racoon maakt. Toch heeft Marleen Alexa de liefde verklaard. Alexa was flattered, maar not interested. En dus dansen we vanuit de digitale friendzone lekker verder op de muziek waarvan Alexa denkt dat het een betere keuze is dan wat we eigenlijk wilden.
Dat dansen valt verder tot nu toe nog een beetje tegen. Onze neusjes zitten nog steeds middenin de boter (en soms chocoladetaart) met alle verjaardagsfeestjes in onze vriendengroep: elke week wel één. Waar je dan terechtkomt varieert van de extravagante uitjes in clubs als The Box tot chocoladetaart en GT’s in een café, van veel te chique plekken met een propper tot Bulgaarse hoscafé’s met ijskamers, en van R&B in ondergrondse lounges tot gezellige kletsen op een dakterras (die laatste staat volgende week op de planning). Dat alles met gezellige mensen uit een vriendengroep waaruit wij steeds meer mensen leren kennen, cocktails in overvloed, en de meest sfeervol ingerichte omgevingen middenin de hipste of opkomende buurten van New York. En toch... ondanks al deze verschillende soorten uitgaan zijn we nog niet helemaal losgebroken. We hebben het erg naar ons zin, begrijp me niet verkeerd! Maar misschien toch een verschil in het stappen met Nederland, waarbij wij meer van lekker gek dansen op vrolijke deuntjes houden en de Amerikanen meer waarde hechten aan cocktails drinken aan de bar of een tafel in een club? We kunnen er nog niet precies onze vinger op leggen.
Inmiddels zijn we daarom onze gêne voorbij en vragen we aan willekeurige leuke mensen op straat waar het leuk is om uit te gaan (zo’n fijne bijkomstigheid aan Amerika: je kunt gewoon een praatje aanknopen op straat zonder dat mensen je aankijken alsof ze een drol zien wandelen). Live muziektentjes en gekke terrasjes in overvloed, zo blijkt. En dat is het leuke, dat we alles op ons eigen (langzame) tempo kunnen ontdekken. Er is altijd nóg een weekend.
En dan zijn er nog die avonden waarvan je zó onder de indruk bent dat je er nog dagen over praat. Zoals ons bezoek aan Sleep No More. Marleens collega had het aangeraden, en hoewel ik ietwat sceptisch was (want: ubertoeristisch) ben ik inmiddels zo enthousiast dat ik direct nog een keer zou zijn gegaan. Ware het niet dat een kaartje ongeveer driedubbel ons dagbudget heeft gekost. Maar nogmaals: totally worth it. Het is een interactief theaterstuk, geïnspireerd op Macbeth, dat zich afspeelt in een duister gebouw van zes verdiepingen. De bezoekers mogen niet praten, dragen allemaal een masker á la Phantom of the Opera zodat ze anoniem blijven, en worden verder vooral aangespoord (en soms zelfs gedwongen) om in hun eentje op pad te gaan. Met een ‘open mind’. Meer ga ik niet zeggen, maar mocht je ooit de kans krijgen... doen. Wij zijn drie dagen later nog steeds aan het proberen om alle puzzelstukjes op een rij te krijgen.
Naast al dit verjaardagsgefeest, creatieve hipstergedoe en mysterieus geneuzel, hebben we verder ook hele rustige dagen. We gaan af en toe uit eten met de gang (waarbij we net doen alsof we niet slikken van de rekening), we introduceren de Nederlandse pannenkoeken (a breakfast food for dinner, really??), we sporten (okee, ‘we’ is hier misschien een tikkeltje overdreven aangezien ondergetekende meestal nog ligt te ronken als Marleen haar derde set oefeningen al in de kuiten heeft zitten), en we proberen regelmatig productief te zijn door in koffietentjes te werken. Marleen aan haar sollicitatiebrieven en ik aan mijn Super-Awesome-Grote-Gouden-Plan-Voor-2017-Dat-Ik-Totally-Waar-Ga-Maken. Wat dat plan precies is? Dat ga ik nog niet allemaal vertellen, maar een onderdeel is wel dat ik mezelf wat meer moet gaan promoten. Dus, als je me met mijn plan wilt helpen: neem een kijkje op www.instagram.com/goudenlijntjes , klik op ‘volgen’ and tell ya friends;). (Schaamteloze zelfpromotie: New York is rubbing off on me).
Waarop ik aan de andere kant totaal niet New Yorks ben en door de mand val als toerist? Door Marleen haar ubernavigeer-skills dribbel ik er telkens als een soort dronken kalf achteraan (het aantal keren dat ze me heeft weerhouden om in de verkeerde subway te stappen is niet meer op één hand te tellen) – dus ik weet ook van voor niet waar achter zit of in welke wijk we zijn. En dat terwijl het stratenplan dus relatief eenvoudig te begrijpen is. Ik weet het, het is een talent. Ik wilde dit even extra benoemen omdat ik Marleen even credits wil geven. En ik wilde even zeggen dat ze gewoon in het algemeen awesome is. En nooit te laat. En superslim is. En altijd lekker ruikt. Net zoals dat ze nu boodschappen aan het doen is voor onze lunch terwijl ik nog steeds zit te typen. She’s awesome. (Zo. Kijken of ik nu een donut verdiend heb).
Omdat deze blog al veel te lang wordt en mijn broertje bijna voor de deur staat (ja, echt: hij begint binnenkort zijn stage hier in New York en toevallig overlapten de periodes die we hier zouden zijn) nog even de laatste korte mededelingen op een rijtje:
We zijn af en toe best jaloers op jullie zonnetje, maar genieten extra als dat bij ons af en toe ook doorbreekt (Sidenote #4: we staan regelmatig perplex als we nog STEEDS een gigantische hoop bevroren sneeuw tegenkomen langs de kant van de weg. De sneeuwstorm was toch al twee weken geleden). We hebben hibiscusdonuts gegeten en lekkages overwonnen. We vermoeden dat de museumbezoekjes waar we zo naar uitkeken zoals vanouds allemaal in de laatste dag gepropt worden, en we delen alle bedragen hier in gedachten door twee om onszelf in de waan te laten dat we per dag een normaal bedrag uitgeven (dan is een wijntje van 12 dollar namelijk opeens nog maar 6 en kan het best). We maken op iedere hoek wat mee, of dat nu een expositie in gekke gallerij is of een spontane jamsessie op een stinkend subwayperron. We kijken Friends. We kijken Girls. We geven al ons geld uit aan gekleurde broeken en af en toe (ongewild) aan een cheeseburger voor een volhardende zwerver. We werken aan onze dromen.
En daarom deel ik graag met jullie het motto van onze reis (of het nu gaat om de onvergetelijke ervaringen of het regelen van een kaartje voor Ellis Island):
“Dit hadden we veel eerder moeten doen”
Dag schattepetatjes.
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
