Het laatste vinkje op de bucketlist

En opeens hadden we nog maar een weekje en bekroop ons dat gevoel dat we nog maar al te goed kenden uit onze studententijd (ik heb me nog nooit zo oud gevoeld als toen ik de woorden ‘uit onze studententijd’ typte): toen de deadline daar was, bleek opeens dat we nog een berg aan dingen af moesten vinken. Dus renden we, met onze bucketlist achter ons aangewapperd, als yekko’s door alle buurten van New York om Lady Liberty een handje te geven, selfies te maken met the Crystler building, en onszelf te begraven in bergen foute souvenirs van plastic-sleutelhanger kaliber (ja, de kans is aanwezig dat er eentje voor je in mijn tas zit: beware). Het enige wat onze hals-over-kop-toch-nog-heel-NY-in-één-week-proberen-te-zien-race kon bedaren was het moeten aansluiten bij de schuifelende meute die tussen ons en de rest van het Museum of Natural History stond (Side note #12: daar vertraagde het tempo zelfs zo dat ik het heb gepresteerd om IN het museum in slaap te vallen bij een narratie van Meryl Streep. In my defence: Meryl Streep klonk wel alsof ze nog ongeveer mijn leeftijd had, dus de informatie was niet meer heel innovatief. Nou draait een geschiedenismuseum natuurlijk sowieso niet per se om innovatie... Maar goed, ik dwaal af ). Ik ontwaakte net op tijd van mijn dino-dutje om nog gauw een rondje door bloesemrijk Central Park te lopen met een afgepeigerde Tom, die we stiekem ook nog even een extra avondje hebben laten spijbelen van zijn drukke seminar voor een wedstrijd van de Yankees! Root, root, root! (Side note #13: ik was er heilig van overtuigd dat dat basketballers zouden zijn. Bleek niet zo te zijn). Grote vriend Joe leidde ons, zo geduldig als zijn overenthousiaste hart het aankon, in in de wereld van New Yorkse baseball games. Keyboarddeuntjes, kisscams, levensgroot geprojecteerde spelerfoto’s (met bijbehorende opgeklopte feitjes), gokspelletjes, willekeurige zangkoren, halfbakken waves... Alles overgoten met een grote klodder kaassaus en wat snackerjacks (pinda-popcorn) en onze vuurdoop was compleet. Het spel zelf was me een kléín beetje saai (ondanks de Yankees homerun), maar de stadionsfeer was dat allesbehalve. Ik zou er bijna een Yankees-pet van kopen, ware het niet dat ik stiekem voor het andere team was omdat ik het zo zielig vond dat ze telkens uitgejoeld werden. Ik heb het maar niet tegen Joe gezegd.

Om de simpele-folklore / over-het-paard-getilde-hipster balans maar weer even te herstellen at ik de volgende dag een acaibowl die zo hipstergezond was dat er zelfs bloemen in zaten, en bekeek ik de New York skyline bij zonsondergang vanaf het dakterras van het Whitney museum. Na een paar intelligente gesprekken met mijn date over de artistieke waarde van rottende meubels danwel plakjes worst met joodse portretten erop (beide kwamen we tegen in de gallerijen), rende ik door naar een speakeasy in Midtown voor een cocktail. Speakeasy’s zijn bars die tijdens de drooglegging in de jaren ’20 (Oh jeetje, feitjes.. ik hoop dat ik het goed heb) stiekem toch alcohol schonken. Om dat te verhullen waren ze vaak A) überhaupt verstopt, B) ingericht als een woonkamer, en C) schonken ze de alcohol in theekopjes. Dus daar zaten we, pink in de lucht op een rode sofa naast een globe bij de haard, tusen alle (toeristen in) naaldhakken en glitterrokjes. Met Sean Paul en Rihanna door de speakers. We twijfelden een beetje aan de authenticiteit van deze betreffende speakeasy, maar leuk was het wel. Oh en, uiteraard liepen we daar weer een verjaardagsfeestje binnen, al werden we dit keer voor de reservering van dat feestje van onze bank afgegooid in plaats van voor margharita’s uitgenodigd. Ach ja, je kan niet altijd geluk hebben. En maak je geen zorgen, om ons gemiddelde verjaardagsfeestjes-target voor de week te halen hebben we de avond daarop natuurlijk gewoon twéé verjaardagsfeestjes gedaan.

Maar zover was het nog niet: allereerst begonnen we ons weekend met iets wat ik van te voren écht niet had kunnen bedenken dat ik ooit zou doen. Via mijn schrijfgroepje leerde ik Sam kennen, die met zijn vrouw ‘inconspicuous’ (onopvallende) spellen organiseert. Ja, ik moest ook even op mijn hoofd krabben toen hij het vertelde. Het zit zo: een spel zoals je dat vroeger van kamp kent (bijvoorbeeld levend stratego), maar dan in/bij/op drukbezochte toeristische trekpleisters. Zonder dat iemand mag merken dat je het spel aan het spelen bent. Dus daar stonden we, zaterdagmiddag op Grand Central Station met een stuk of 20 vreemde gezichten. ‘Capture the flag’ stond op het menu (volgens mij de eenvoudige versie van levend stratego, al kan ik me daar niet meer helemaal de regels van herinneren). Het veld was de aankomsthal, opgedeeld door de klok (DE klok, weet je wel Tom?;). De spelers worden slechts gemarkeerd door een rood of blauw diamantje bij hun oog, de kaart is een doodnormale rode of blauwe metrokaart. Rennen, tikken, schreeuwen – het mag allemaal niet. Maar je moet wél de vlag veroveren en je tegenstanders vangen. Very inconspicuous (we waren zelf bij de uitleg vermomd als toeristengroep). En toen begon de gekte. Je mocht het zo creatief mogelijk bedenken: de vlag veroveren door je achter een groep franse toeristen te verschuilen (iemand leende een baret), van outfit wisselen zodat je tegenstsanders in de war raken (ik bleek de jas van mijn mini-aziatische teamgenootje best te passen), en iemand door middel van een blijde knuffel van wederzien naar de gevangenis sturen (de knuffel was daarom vaak eenzijdig blij). Het was hilarisch (vooral omdat mijn team gewonnen had). We kletsten met de groep na in een oesterbar (de oudste onderneming in Grand Central), fluisterden Disney-songteksten naar de andere kant van de hal door de befaamde fluistergewelven en voelden ons weer helemaal kind. Perfect om aan te sluiten bij een verjaardagspartijtje in een Duitse bar! De jarige job hebben we geloof ik niet leren kennen, maar er waren genoeg andere gezellige mensen die, zo hoorden we achteraf, er een sport van maakten om elkaars creditcard te pikken en er vervolgens rondjes van te geven. Met name de drie ‘Dutchies’ waren graaggeziene slachtoffers van Jägers en andere erbarmelijkheden. Met als gevolg dat het prachtige uitzicht van het volgende verjaardagsfeestje op een dakterras in Lower Manhattan (van Joe, dit keer eens van iemand die we echt kenden;) wellicht een beetje tolde, maar daarom niet minder prachtig was. We stonden on top of the world, we voelden ons on top of the world, we maakten de blits met ons interactieve cadeau (een ter plekke customized jenga spel). Toen ook nog eens opeens een teamgenoot van de Inconspicuous Game voor onze neus stond en een vriend van Joe bleek te zijn voelden we ons al helemaal alsof we New York hadden uitgespeeld.

Onze beide beentjes werden gauw weer op de toeristengrond gezet toen we de volgende dag met bonkende koppies (op de heetste dag van de maand) tussen de frivole paashoedjes in een airco-bus stapten voor.. de Sex And The City tour! Een totally American jongedame met een uiterlijk dat zelf niet in de serie had misstaan (dikke laag make-up en een lijntje om door een ringetje te halen) schotelde ons non stop feitjes en quotes voor, afgewisseld met een paar heerlijke foute woordgrappen en vooral veel Amerikaans overdreven geratel. Ze liet ons niet met rust voor we allemaal minstens drie keer ‘Fuck yeah’ en ‘dildo’ door de bus hadden geschreeuwd. Het was alsof we IN de serie zaten. Maar dan aan de toeristenkant. Nu kent menig van jullie mijn verhouding met bussen, en de combi van de busreis met mijn nek omdraaien om gebouwen te zien die net op het SATC fragment in de bus-tv verschenen, was gezien mijn toch-al-niet-zo-fitte-staat van die ochtend niet zo’n beste. Vandaar dat ik waarschijnlijk op de selfie voor Carrie’s ‘brownstone’ portiek sta te lachen als een groene boer met kiespijn. Maar laat je niet misleiden door dat scheve bekkie: we vonden het fantastisch. (Maar de cupakes van Magnolia’s bakery heb ik even overgeslagen).

De zon en de bloesem lokten ons nog een laatste middag naar Central Park. Blijft één van mijn lievelingsplekken in de stad. (Zo ook van de rest van New York, want er was haast geen leeg grassprietje meer te vinden om op te zitten). We hadden nét weer een gezellige pluk vrienden om ons heen verzameld toen de eerste spetters begonnen te vallen. Hollandse bikkels als we zijn overtuigden we onze vrienden om dit buitje even uit te zitten, en dat was het 100 procent waard: toen na 5 minuutjes de zon langzaam weer over het veld verscheen, trok ieder reepje licht een soort euforische vloedgolf van gejoel met zich mee. Het geluid van alle uitzinnige mensen raakte mijn gezicht ongeveer tegelijk met de warmte van de zon. Beste Central Park moment ever. Dus de toon was gezet. (De geluidsgolf van teleurstelling die de volgende regenbui 10 minuten later veroorzaakte was minstens net zo heftig, maar werd hier en daar gecombineerd met spontane zonnedansjes). Toen we eventjes moesten schuilen toen ons kleedje toch écht het veld af werd geblazen, wachtten we onder een brug tot we met onze posse op de rotsen in de zon bij de beroemde boathouse konden gaan zitten. Op de terugweg zagen we zoveel leuke straat-artiesten dat onze kaken het grijnzen haast niet meer aankonden. Marleen bevond zich afwisselend in ecstase (dansend tussen de jungle drums met een blauw vrouwtje) of doodsangst (als er weer eens totaal willekeurig drie meter lange slangen langskwamen). Ik plukte bloesem om te drogen. We zagen duizend eekhoorns en een wasbeer. Ja, Central Park, je bent de bom.

Voor onze laatste avondjes vonden we een plekje in zonnig Williamsburg. We deden nog een laatste rondje langs onze favoriete plekjes, hadden een afscheidsetentje met een handvol vrienden in een luxe restaurant in Chinatown, en we pakten met een zucht onze koffer voor de laatste keer in (wat bij mij officiëel niet meer kon zonder er op te gaan zitten, hihi). De laatste ochtend verzamelde ik mijn lievelingsbagel (wholegrain everything met avocado en gebakken ei), mijn lievelingszoetigheidje (salted caramel square shortcake waar de mierzoete en goddelijke vulling van over je vingers druipt als je hem opeet), mijn lievelings icetea (jasmijn uit een australisch ultra-hipstertentje), en at het als ontbijt in het zonnetje op de pier met uitzicht op de skyline van Manhattan. Vraag me alsjeblieft naar de foto, want ik heb dit fantastische ontbijt zelfs onderbroken om het vast te leggen – zo mooi was het daar. And off we were!

En nu zit ik hier al een lang weekend in Londen. En ik vermoed dat Londen in dat weekend dacht: weetjewat, we gaan Anne helpen met één van de laatste bucketlist-items die niet in New York gelukt zijn. Iets met een gallery opening crashen? Nou, kunst heb ik gekregen. Ik kon mijn geluk niet op toen ik samen met Kirsten op de allereerste dag in Londen per ongeluk een gallery opening crashte! We dronken champagne tussen de kersverse stukken van pas afgestudeerde kunststudenten en besloten van de gelegenheid gebruik te maken door te zeggen dat wij zelf ook artiesten waren, jaja, heus (alvast even oefenen;). En daar hield de kunst niet op. Sterker nog, het volgende deel van de alinea gaat zó vaak het woord ‘kunst’ bevatten dat je aan het eind van de rit geen ‘kunst’ meer kunt lezen zonder je te realiseren wat voor raar woord het is. Komt ie. Aangezien Kirsten in een enorm anti-kraak pand woont (een oude drukkerij met grote vervallen zalen waar haar drie kunstzinnige huisgenoten hun atelier hebben), is thuis ook volop kunst te vinden. Zelfs in de badkamer (waar nog een paar vervallen wc-hokjes staan) steken kunstwerken uit de oude urinoirs. En nadat ik de volgende dag Leentje op het station richting vliegveld had gezet (huilie!:( ), praatte ik over – je raad het al – kunst met de artistieke serveerster in een koffietentje. Ik hopte nog even het Tate Modern binnen (beetje kunst op de vrijdagmiddag) en haastte me naar huis om naar een afscheidsfeestje van een vriendin van Kirsten te gaan (I know, ik was ook een beetje van mijn apropos dat het geen verjaardagsfeestje was). Die – drie keer raden - kunstenares was. En allemaal kunstenaarsvrienden had. Dus we ontmoetten onder andere beeldend kunstenaar Henry, die ons de volgende dag op sleeptouw nam naar maar liefst drie gallerijen, waarvan één een meet-en-greet praatje had met de exposerende kunstenaars. Daar kwamen collega-kunstenaars natuurlijk als vliegen op de stroop op af. Socializen met... kunstenaars dan maar? Toen het zondag dus tijd was voor het crea-middagje dat Kirs en ik hadden gepland, hebben we die samen met Phil ook even aangevuld met hersenloos dansen op live jazzmuziek in een pub in Dalston. En nou niet zeggen dat jazz technisch gezien ook kunst is, want dan barst mijn hoofd uit elkaar.

Meer dan genoeg inspiratie dus. En daarom is het ook een beetje dubbel om vandaag weer terug naar Nederland te gaan, ook al is het maar voor eventjes. Dus zit ik hier nog even ontzettend te genieten van mijn voorlopig laatste ochtendje koffietentjes in Londen. Ik draag symbolisch en met trost mijn prachtige I love New York t-shirt dat ik van Marleen heb gekregen. Ik weet niet of dát de reden is dat de barista me wat raar aankeek, of mijn bestelling. Nog steeds een beetje ge-jetlagged was ik namelijk (weer eens) vergeten te ontbijten, plus verbijsterd door hoe goedkoop alles hier is (ja, dat hoor je goed: zelfs Londense prijzen lijken goedkoop als je net uit New York komt). Dus daarom zit ik hier nu met een heerlijke bak luxe porridge mét extra fruit en noten, én een chai latte, én een ontbijtsmoothie, én een kokoschocoladetaart. Ik denk dat ik nieuwe vrienden moet maken puur om mijn eten te kunnen delen. Wedden dat het kunstenaars zijn?;)