Vijf weken in één adem

Dus. Londen.

Nadat ik was bekomen van mijn droomweek-pitstop in Nederland (echt, ik heb nog nooit zoveel leuke dingen en lieve mensen in één week gepropt), sprong ik weer het vliegtuig in en vloog ik terug de zee over. Over de eerste weken daar kan ik kort zijn: ik verkeerde in een complete isolatiebubbel. Na 2.5 maand vol gezelligheid was het stiekem ook wel even heerlijk om af en toe alleen te zijn (de einzelganger in mij moet af en toe ook even haar zin krijgen – meestal betekent dat veel Netflix en weinig groente). Kirsten werkt full-time, dus overdag trek ik mijn eigen plan. Wat ook heel goed géén plan kan zijn. Bovendien speelde er nog een andere belangrijke factor een rol in deze halve lenteslaap: de aanschaf van mijn Ipad Pro. Die werd net bezorgd voordat ik vertrok, dus Londen begon als een ware huwelijkreis tussen me and my baby. En gedurende de wittebroodsweken is het natuurlijk not done om je liefje uit het oog te verliezen, dus spendeerden mijn Ipad en ik vele uren met z’n tweetjes achter carrotcake en peppermint tea in alle knusse koffietentjes op Burmondsey street (ja, meervoud ja, want het zijn er welgeteld twee). Geheel in stijl schrijf ik daarom overigens deze blog ook weer vanuit hetzelfde koffietentje (en met eenzelfde kom porridge) als mijn vorige blog. Om de cirkel maar weer rond te maken.

Aangezien ik al een flink aantal keren in Londen was geweest, bleef het sight-seeën ditmaal bij hardlopen over de Tower Bridge en zigzaggen door de toeristenmassa langs de Thames. En okee, ik ben héél eventjes het Tate Modern ingeweest, omdat ik hoorde dat ze een nieuwe vleugel hadden aangebouwd. Die ik pas ontdekte toen het alweer tijd was om te gaan. Ach ja. Ik trok me weer rustig terug achter mijn laptop en een verse smoothie, en kroop alleen mijn holletje uit voor een wandeling door de parkjes in de buurt tijden Kirstens lunchpauze. Na gallery opening nummer 287 was mijn brein ook voorlopig wel even hoog genoeg verheven door alle zweverige types daar, dus liet ik die weer rustig landen in de zachte banken van de Fuckoffee (het tentje om de hoek). Hoogstens sprong ik eens uit de band door een wandling te maken naar Peckham, maar toen mijn Ipad en ik op de terugweg werden overvallen door een gigantische regenbui beloofden we elkaar, doorweekt maar plechtig, om de volgende dag weer gewoon veilig op ons oude vertrouwde stekkie te blijven zitten. Het leven kan af en toe zo simpel zijn.

Natuurlijk was er af en toe een gezellig lunchtentje of een spontane bijkletsavond met Kirsten in de pub, en hier en daar maakte ik een nieuwe vriend in één van de twee koffietentjes of op het grasveld van het parkje om de hoek. Maar het kwam pas echt weer een beetje op gang toen ook hier (eindelijk) de zon doorbrak. Het feit dat Londen nauwelijks terrasjes bezit (raar maar waar) doet niet af aan de gezelligheid op straat. Mensen hangen gewoon aan statafels (of op brievenbussen) buiten de pub, er zijn beergardens in overvloed en overal ontspruiten gezellig foodmarktjes. Natuurlijk maakt ik daar zelf weinig van mee, want einzelganger-witbroodje Anne liep daar negen van de tien keer met oogkleppen dwars aan voorbij (de Ipad straf onder de arm geklemd). Maar af en toe kroop ik uit mijn schulp en ontmoette ik bijvoorbeeld Jorien en Jackie voor een vegan brownie bij Broadway Market, of Alex voor een knaloranje Aperol in een hippe wijk, of Camellia voor een zomerwandeling richting een ondernemersavond in een Londense versie van het Westergastterrein. Voor ik het wist stond ik te nippen aan mijn passievrucht-cider terwijl ik keek naar Kirsten die met Elvis ‘The Time of My Life’ zong in een gaybar in Shoreditch, en het leven was weer bijna terug op het tempo van New York. De kunst bleef als vanouds rondzoemen, ditmaal in de vorm van theater – al kwam ik er bij afloop van de voorstelling ‘Obsession’ (met Jude Law en Halina Reijn) achter dat Phil en Kirsten stiekem halverwege de zaal ontvlucht hadden. Het is dat mijn Fear Of Missing Out mij tegenhield, maar ze hadden groot gelijk. Dus verruilde ook ik gauw de theaterzaal voor Spaanse tapas en spendeerden we de rest van de avond met het imiteren van de bar slechte accenten van de spelers. Was vriend en voice coach Hugh er maar geweest. Thuis in het anti-kraakpand trof ik soms een spontane karaokeavond aan, soms een bank vol Eurovisie Songfestivalfans/haters (dat ligt dicht bij elkaar), en soms een handvol artiesten druk in vergadering over het hosten van een illegale expositie in de catacomben van onze eindeloos grote woonkamers op Crimscott street.

Maar zo anti-kraak als het afgelopen weekend heb ik het nog niet vaak meegemaakt. Werkelijk alles wat de afgelopen dagen heeft plaatsgevonden had ik je niet van te voren kunnen voorspellen. Zoals een middag spenderen op een verstopte kinderboerderij langs de Thames, waarbij de verse smooties geserveerd werden tussen de lammetje en geitjes. Of het daktuin-avontuur, waarbij er een minikruidentuin op een oud waterreservoir in een woonwijk is aangelegd. We nipten aan cocktails met verse kruiden terwijl we marshmellows roosterden boven het kampvuur. Vervoglens raceten we als de wiedeweerga weer terug op onze fietsjes om gauw thuis de discolamp aan te zetten, want... feest! Aangezien het pand binnenkort gesloopt wordt en Kirsten dus moet verhuizen, besloten we nog één laatste gekke avond te doen in de grote ‘blue room’ (een soort gymzaal met blauwe vloerbedekking en een groot, rond podium). We trommelden een leuk groepje mensen op and off we went. Veel zinnigs kan ik er niet over zeggen, maar er werd karaoke gezongen in junglekleren, yoga gedaan met bier in de hand, rondgefietst op lichtgevende fietsen, en psychedelische animatiekunst/oude rolschaatsfilmpjes geprojecteerd over de gehele breedte van de zaal. Dat alles uiteraard op spetterende ninitiesdeuntjes en swingende jaren zeventig discomuziek. De volgende ochtend werden we gewekt door een tiental artiesten die hun expositie op kwamen zetten. We ontvluchtten de drilboren met onze brakke koppies richting de Scotch eggs en breakfast brownies van de Maltby Street Food Market om de hoek. Toen we terugkwamen stond Rebecca al klaar in haar nietsverhullende kostuum. We zouden haar assisteren bij de opname van haar kunstproject: een korte film die veel verf, papier maché en hypnotiserend geneurie (gek woord) bevatte en vooral erg weinig kleren en/of logica. Ik heb nog even overwogen om in te gaan op haar verzoek om erin mee te spelen, maar ik besloot toch dat de wereld nog niet helemaal klaar is voor mijn witte derrière in een knaloranje panty. Zeker niet huppelend tussen een roze cactus en een vat vol oogballen. Alle assitenten en artiesten sloten de dag af zoals het een anti-kraak gezelschap betaamt: met een tafel vol kliekjes en een spontaan massagetreintje. Ik las een grappig maar feministisch artikel over mannen die meer zouden moeten doen in het huishouden. Phil bestelde dus Chinees om elf uur ’s avonds. Het weekend was compleet.

Niet geheel anti-kraak, maar wel iets wat ik niet van te voren had kunnen voorspellen, was dat ik afgelopen maandag de Bank Holiday zou doorbrengen op de spoedeisende hulp in het Moorfield Eye hospital. Geen zorgen, mijn oogjes zitten nog veilig achter hun brilletje. De ogen van de vriend met wie ik op stap was zijn momenteel echter wat minder gelukkig, en zelfs zo ontstoken door een lens-infectie dat ik de rest van de dag blindegeleidehond/verpleegster heb gespeeld. Als dank nam hij me mee naar een uitzichtpunt op een prachtige heuvel buiten de stad, wat we allebei vrij ironisch vonden. We waren nog net op tijd voor pizza met de rest van de gang, maar de daaropvolgende pubquiz moest plaatsmaken voor oogdruppels en Toblerone. Bleek een verrassend goede combinatie te zijn. Toch besloten Kirsten en ik mijn laatste officiele nachtje in Londen gister wat conventioneler aan te pakken. We sloten in het zonnetje aan in de rij voor het populaire restaurant Padella, waar we gnocchi proefden die zó boterzacht was dat je er bijna je busticket naar Nederland voor zou annuleren. We slenterden langs de Thames naar de Shakespeare’s Globe, een openluchttheater dat geheel is nagebouwd zoals het in de tijd van Shakespeare zelf was geweest. De moderne versie van Romeo en Juliet die we daar aantroffen was ongetwijfeld iets minder passend in het originele Shakespeare era. Het was zelfs zo modern, dat er YMCA en dinosaurussen in voorkwamen. Ik kon er stiekem wel om lachen. Toch zijn we halverwege de voorstelling de zaal uitgeglipt om nog éventjes de pub in te duiken voor English breakfast tea, en een goed gesprek over boselfjes en wilde bessen. Van die dingen.

Vanavond schieten we nog even langs Oxford street (voor zover er nog iets in mijn uitpuilende koffer past) en doen we nog één Japans laatste avondmaal in de buurt van Victoria voor het tijd is om de bus in te stappen. Het Spanje-plan staat voorlopig even in de koelkast, dus ik zal vanaf morgen weer op Nederlandse bodem rondhuppelen. En hoewel ik het hier heel erg ga missen heb ik ook ontzettend veel zin om jullie allemaal te zien! Kijken of ik jullie nog herken met al die ongetwijfeld bruine koppies na de hittegolf. Ik zal proberen de Britse regen hier te laten.


O, nog een paar laatste dingen:

- 1) ik heb de komende dagen nog weinig agendavulling (behalve werk. Oja, werk.) dus catch me if you can:)
- 2) als je een huisje in Amsterdam voor mij weet dan geef ik je de lekkerste scones die je ooit zal proeven. Wat zeg ik, een hele high tea. Geef me een gouden tip en ik serveer je English Breakfast in een gouden theekopje.


Nou, cheerio hè!