Change of plans

Reizen is... met de dag je plannen veranderen. Of bijvoorbeeld een halve dag van te voren te beslissen om naar een ander land te gaan. Zo werd Uruguay vervangen door Brazilië, en zitten we nu opeens in Chili in plaats van Argentinië. Go wherever the wind (or sun) may take you!

Na veel tips en goede verhalen over de adembenemende watervallen in Iguazu hebben we het roer omgegooid en staken we na een busreis van bijna een volledig etmaal even onze neusjes om de Braziliaanse grens. Het bulderende paradijs van alle natte gezusters (excusez les mots, ik kan ook niets aan de naamgeving doen) was inderdaad een plaatje, maar toch denken wij vooral terug aan alle fauna die we als bijzaak tegenkwamen. Op een pad dat iets minder het Eftelinggevoel uitstraalde dan de rest van het natuurpark vielen wij met onze neus, die we net weer van de Braziliaanse grens vandaan hadden getrokken, in de boter: niet alleen zwermen klapperende, knetterende en zelfs handtamme vlinders, maar ook capibaras, reuzensprinkhanen en een stoutmoedige groep apen kruisden ons pad. We konden onze achtste huiskakkerlak Goliath wel knuffelen van geluk.

Maar de rest van Argentinië lonkte en dus zakten wij onderuit in onze supercama´s voor de lange terugreis naar Córdoba. In ons gezellige hostel werden we herenigd met Lizette, haalden we ons schoolfrans weer eens uit een stoffige achterhoek van ons Spaans ingestelde brein en kwamen we al dansend een Kuiper uit Nieuwerkerk tegen - denk je een keer ver weg te zijn. Verder bleken, nadat wij ons een weg hadden gebaand door alle zwerfhonden, alle highlights van de stad gesloten te zijn vanwege pasen, dus... bus! Samen met Lizette vertrokken we naar de Sierras van Córdoba, want daar wachtten onze vrinden uit Buenos Aires en hun vier honden op ons (waarvan drie tekkels, die wij liefkozend giechelend superpanchos noemden). Voor we het weten zaten we tussen de geurende kruidenplanten in Mario´s tuin aan een echte Argentijnse asado (vlees, vlees en heel veel vlees, vers bereid in een stenen barbeque), waar we de honden bestreden in de zoektocht naar walnoten op de grond en we de avond afsloten met dulce de leche ijs, de beste wijn uit de streek en een stevige les caurteto-dansen.

De dag daarna werden we wakker van de geur van verse pasta, die we opaten in de schaduw van de notenbomen. Plots ontstond bovendien een spontane roadtrip door alle mooie plekjes en dorpjes van de Sierras begonnen - de mate (een traditionele kruidenthee die uit speciale bekers gedronken wordt en de hele dag aangevuld wordt met heet water uit een -liefst afzichtelijk grote, zilveren- thermoskan) week niet van Lizettes zijde. Uiteindelijk is er na veel wikken en wegen dan ook een eigen matebeker gekocht - gemaakt van capibaraleer zoals degene wij zagen in Iguazu.

De stap naar Mendoza en omgeving was nog maar klein, dus fietsten we de volgende dag door Maipu in de zon van wijngaard naar wijngaard voor veel wijn, pasta, rondleidingen, gezelligheid en verbrandde huidjes (oeps). Na een heerlijk ontbijt maar veel gedoe in het hostel verhuisden we naar een straat verderop en hielden daar uiteindelijk een ontzettend gave dag bergwandelen in de pre-Andes aan over. Gidsen Mattias en Oscar leidden ons als berggeiten over de stijle berghelling, vroegen lachend om een biertje wanneer wij omvielen tijdens onze tuimelende afdaling langs een nóg stijler pad van zand, steentjes en stekelstruiken en probeerden ons guanacopoep te laten eten uit een zombiecactus. En het geluk liet ons wederom niet in de steek: tijdens een luxe lunch op een bergtop van 2200 meter hoogte circelde er opeens een condor van 2,5 meter breed boven ons! Zelfs de gidsen wisten niet wat ze zagen. Gelukkig is hij van mijn broodje afgebleven want van al dat klimmen krijg je TREK. De beloning van een wedstrijdje bergrennen/sandsliden/uitgeput raken tussen Mattias en mij was afkoelen onder een waterval, waar wij ons waterflesje vulden en genoten van de laatste zon tussen het metershoge riet (Andes bronwater smaakt een stuk beter dan het chloorwater uit de kraan).

In plaats van met Lizette mee te gaan naar Salta ontstond bij Simone en mij opeens het meesterplan om een rondje Chili te doen, dus namen wij met mr. Hugo´s wijn bij ons gezonde avondmaal (*ahum* zei iemand MacDonalds? *ahum*) afscheid van ons lieve reisgenootje van de afgelopen week en maakten we ons klaar voor een 7-urig nachtje slapen in de bus op weg naar Santiago. Van dat slapen kwam weinig terecht, want het ritje zelf bleek maar 2 uur te duren - de rest was douanecontrole compleet met röntgenmachines, drugshonden, schapen-naar-de-slachbank-rijtjes en paspoortformulieren, en dat tot twee keer toe. Knarsentandend keken onze vermoeide hoofdjes vanochtend toe hoe de taximeter wel heel snel ons budget voor de eerste dag opslokte, en toen we om 6:00 vanochtend bij het hostel aanbelden bleek er nog geen plek te zijn. Na lullen als de poeslieve versie van Burgman mochten we wat uurtjes slaap inhalen op de bank van de common room en kregen we zelfs ontbijt. Inmiddels hebben we al vrienden gemaakt met de hosteleigenaar (hij maakte zelfs een minikunstwerkje voor Simo) en kijken we erg uit naar onze gratis citytour vanmiddag. Geld hebben we toch niet meer, dus we zullen wel moeten! Vanavond in ieder geval een barbeque in het hostel en het zonnetje schijnt alweer volop, dus we moeten ons hier prima kunnen vermaken. En ach, anders pakken we toch gewoon weer de bus...

Ciao!