Fiesta fiesta, casalla pa tots!
14 Oktober 2012 | Spanje, Valencia
Nou, deze keer heb ik in ieder geval niet hoeven wachten tot er iets gebeurde om over te schrijven. In een raar gestructureerde lesweek met twee vrije feestdagen en drie lange lesdagen hebben alle soorten feesten plaatsgevonden die je maar in een week kunt proppen. Ik noem: vuurwerkshows, VIP-plekken in een hippe club (onopzettelijk oogcontact blijft toch een risico, voor je het weet kom je van de supermarkt thuis met niet alleen koekjes en boter, maar ook met een uitnodiging van een rijke fransoos op vakantie), ellenlange parades, doordansen tot 08.00 ’s ochtends, botellones (met groepen jongeren drinken op straat), huisdineetjes en zelfs een heuse mini-roadtrip, waarbij we na een nacht lang dansen met stampende muziek in twee volle auto’s naar een nabijgelegen dorpje reden terwijl goudoranje blikkerende zonnestralen de felblauwe hemel begonnen te splijten en in het uitgestrekte landschap door niets anders werden gestopt dan door de bergen die Valencia van ons scheidden, en die later, toen we bij het eerste zonnetje de zee insprongen, lange schaduwen trokken over de gezichten van de jongens die ietwat onwennig aan de koordjes van hun vesten stonden te frunniken terwijl wij meiden in ons ondergoed grote spettergolven maakten in het donkere water van de nog zo stille en serene zee van Silla.
Zo, dan kan ik na dit stukje viool-aanzwellende poëzie beginnen aan de gênante details (moehaha).
Bijvoorbeeld hoe ik L. tot drie nachten toe zwalkend en huilend dronken naar huis heb moeten slepen terwijl ze af en toe een ontsnappingspoging deed en de snelweg oprende (ik erachteraan op mijn hakken) of toen ik dacht veilig met haar in de auto te zitten maar ze (wederom op een drukke weg) de deur opengooide en eruit wilde springen (ze leeft nog). Hoe B. zichzelf ein-de-lijk (te) dronken wist te krijgen met E.’s geliefde casalla (pa tots!), en E. op zijn beurt op elke hoek van de straat zijn broek liet zakken en een liedje van de Simpsons over straat schalde, hoe ik al onze chauffeurs stuk voor stuk lijnen heb laten lopen voor de uitgang van de club, en hoe S. om 15.00 ’s middags compleet van de wereld door middagshotjes haperend en stotterend en met een mond vol verse Valenciaanse paella Spaanse grammaticarijtjes (hablaba, hablabas, hablaba, hablabamos…) opdreunde terwijl de jongens haar bulderend van het lachen probeerden Valenciaanse scheldwoorden te leren, en hoe ik met zeven denderend beschonken mannen om half zeven ‘s ochtends het 24-uurs bakkerswinkeltje in mijn straat bezette waar zij vervolgens als een sprinkhaanplaag door de chocoladebroodjes heengingen tot de kruimels de straat besneeuwden en de natte servetjes een halfslapende B. De volgorde van de gebeurtenissen is mij een beetje bijster, maar dat vertelt misschien op zich zelf al hoe heerlijk hectisch en chaotisch deze feestweek was.
Ook al is het mij meermaals uitgelegd, ik heb nog steeds niet helemaal begrepen ter ere waarvan de feestdagen waren die dit alles mogelijk maakten. Ik geloof iets met Spaanse vrijheid en Christopher Columbus. Maar toen we dinsdagmiddag op witte plastic stoeltjes langs de hoofdweg zaten te wiebelen en er na kostuums van Arabieren en oude Spaanse klederdracht ook papagaaien, bosjesmannen en buikdansers voorbij kwamen, ben ik een beetje de draad kwijtgeraakt.
Over de gigantische vuurwerkshow van maandag hoefde ik in ieder geval niet na te denken, en als je even niet afgeleid werd door de prachtige vormen en kleuren (mijn favoriet was een soort gouden regen met glitter die maar bleef neerdalen) en je begon af te vragen of het wel verstandig is voor een land in crisis om een tweedelige (!) vuurwerkshow van bijna een uur te financieren, werden die gedachten al snel weggeknald door vuurwerkbommen die de haartjes op je kippenvel omver bliezen. Eenvoudig maar o zo indrukwekkend vermaak met alle vrienden gearmd gezeten op een anders zo drukke straat.
Dan zijn er ook nog feesten die ik wel begrijp: neem bijvoorbeeld mijn huisgenotes klaarblijkelijke passie voor Halloween! Nadat ik van de week met mijn slaperige hoofd mijn kamer –die tegenover de keuken is- uitstapte en ze mij een heerlijk warm ‘gerecycled’ croissantje had gegeven (mijn huisgenotes werken bij respectievelijk McDonalds en Pans, en nemen daarom altijd alles wat over datum is mee naar huis (‘recycling’). De miniyoghurtjes verslond ik eerst met plezier maar nu ze al een maand over datum in de koelkast staan laat ik ze toch maar voor wat ze zijn), nam ze me trots mee naar haar kamer om haar versgekochte Halloweenslingers te laten zien. En haar kostuums, en de pompoenkaarsjes, en de spookrietjes… toen ik voorzichtig poogde of ze dan misschien van plan was om een feestje te geven luidde het antwoord vrij vertaald als volgt: ‘Hmm nou ik weet niet, want de decoratie is behoorlijk duur snap je, dus een feestje is zo zonde.. (op dit punt liet ik mijn hoop varen)… ik dacht meer aan drie feestjes!”. Van binnen sprong ik drie gaten in de lucht en laat dat nou ook toevallig precies het aantal outfits zijn dat ik nu dus moet bedenken. Het is bijna een Peli-waardig huis, zou ik zeggen!
Door dit bourgondische leven ben ik inmiddels toegewezen op de laatste 10 euro die zich nog in mijn laatje bevonden, maar omdat morgen mijn nieuwe bankpas gebracht wordt (wat een luxe^^) vind ik dat ik die euros vanavond best mag spenderen aan chocola en films als afsluiter van deze heerlijke luie bijslaapdag. La vida es una fiesta!
Zo, dan kan ik na dit stukje viool-aanzwellende poëzie beginnen aan de gênante details (moehaha).
Bijvoorbeeld hoe ik L. tot drie nachten toe zwalkend en huilend dronken naar huis heb moeten slepen terwijl ze af en toe een ontsnappingspoging deed en de snelweg oprende (ik erachteraan op mijn hakken) of toen ik dacht veilig met haar in de auto te zitten maar ze (wederom op een drukke weg) de deur opengooide en eruit wilde springen (ze leeft nog). Hoe B. zichzelf ein-de-lijk (te) dronken wist te krijgen met E.’s geliefde casalla (pa tots!), en E. op zijn beurt op elke hoek van de straat zijn broek liet zakken en een liedje van de Simpsons over straat schalde, hoe ik al onze chauffeurs stuk voor stuk lijnen heb laten lopen voor de uitgang van de club, en hoe S. om 15.00 ’s middags compleet van de wereld door middagshotjes haperend en stotterend en met een mond vol verse Valenciaanse paella Spaanse grammaticarijtjes (hablaba, hablabas, hablaba, hablabamos…) opdreunde terwijl de jongens haar bulderend van het lachen probeerden Valenciaanse scheldwoorden te leren, en hoe ik met zeven denderend beschonken mannen om half zeven ‘s ochtends het 24-uurs bakkerswinkeltje in mijn straat bezette waar zij vervolgens als een sprinkhaanplaag door de chocoladebroodjes heengingen tot de kruimels de straat besneeuwden en de natte servetjes een halfslapende B. De volgorde van de gebeurtenissen is mij een beetje bijster, maar dat vertelt misschien op zich zelf al hoe heerlijk hectisch en chaotisch deze feestweek was.
Ook al is het mij meermaals uitgelegd, ik heb nog steeds niet helemaal begrepen ter ere waarvan de feestdagen waren die dit alles mogelijk maakten. Ik geloof iets met Spaanse vrijheid en Christopher Columbus. Maar toen we dinsdagmiddag op witte plastic stoeltjes langs de hoofdweg zaten te wiebelen en er na kostuums van Arabieren en oude Spaanse klederdracht ook papagaaien, bosjesmannen en buikdansers voorbij kwamen, ben ik een beetje de draad kwijtgeraakt.
Over de gigantische vuurwerkshow van maandag hoefde ik in ieder geval niet na te denken, en als je even niet afgeleid werd door de prachtige vormen en kleuren (mijn favoriet was een soort gouden regen met glitter die maar bleef neerdalen) en je begon af te vragen of het wel verstandig is voor een land in crisis om een tweedelige (!) vuurwerkshow van bijna een uur te financieren, werden die gedachten al snel weggeknald door vuurwerkbommen die de haartjes op je kippenvel omver bliezen. Eenvoudig maar o zo indrukwekkend vermaak met alle vrienden gearmd gezeten op een anders zo drukke straat.
Dan zijn er ook nog feesten die ik wel begrijp: neem bijvoorbeeld mijn huisgenotes klaarblijkelijke passie voor Halloween! Nadat ik van de week met mijn slaperige hoofd mijn kamer –die tegenover de keuken is- uitstapte en ze mij een heerlijk warm ‘gerecycled’ croissantje had gegeven (mijn huisgenotes werken bij respectievelijk McDonalds en Pans, en nemen daarom altijd alles wat over datum is mee naar huis (‘recycling’). De miniyoghurtjes verslond ik eerst met plezier maar nu ze al een maand over datum in de koelkast staan laat ik ze toch maar voor wat ze zijn), nam ze me trots mee naar haar kamer om haar versgekochte Halloweenslingers te laten zien. En haar kostuums, en de pompoenkaarsjes, en de spookrietjes… toen ik voorzichtig poogde of ze dan misschien van plan was om een feestje te geven luidde het antwoord vrij vertaald als volgt: ‘Hmm nou ik weet niet, want de decoratie is behoorlijk duur snap je, dus een feestje is zo zonde.. (op dit punt liet ik mijn hoop varen)… ik dacht meer aan drie feestjes!”. Van binnen sprong ik drie gaten in de lucht en laat dat nou ook toevallig precies het aantal outfits zijn dat ik nu dus moet bedenken. Het is bijna een Peli-waardig huis, zou ik zeggen!
Door dit bourgondische leven ben ik inmiddels toegewezen op de laatste 10 euro die zich nog in mijn laatje bevonden, maar omdat morgen mijn nieuwe bankpas gebracht wordt (wat een luxe^^) vind ik dat ik die euros vanavond best mag spenderen aan chocola en films als afsluiter van deze heerlijke luie bijslaapdag. La vida es una fiesta!
-
14 Oktober 2012 - 20:20
Marith:
Klinkt als een fantastische week! Zo zouden er meer moeten zijn ;-) En Halloween!!! Jeugdsentiment... haha je laat ons toch wel meegenieten van de prachtige outfits hé, dan voelt het toch of we weer even samen Halloween vieren :)
Nog veel meer fijne weken gewenst en ik zie je snel weer!
xxx -
14 Oktober 2012 - 21:47
Oma:
Ha meisje,Met plezier gelezen en opgeslagen in mijn archief.xxxxxxMorgen veel plezier met je pasje, dan kun je van alles weer kopen bij de groenteboer.:D -
14 Oktober 2012 - 21:47
Oma:
Ha meisje,Met plezier gelezen en opgeslagen in mijn archief.xxxxxxMorgen veel plezier met je pasje, dan kun je van alles weer kopen bij de groenteboer.:D -
14 Oktober 2012 - 21:47
Oma:
Ha meisje,Met plezier gelezen en opgeslagen in mijn archief.xxxxxxMorgen veel plezier met je pasje, dan kun je van alles weer kopen bij de groenteboer.:D -
14 Oktober 2012 - 21:50
Oma:
Sorry dat het er 3x staat, ik kan het niet verwijderen.Ik moest nogal lang wachten en toen drukte ik nog een paar keer. -
15 Oktober 2012 - 04:16
Feyo:
Goed verhaal:) Fijn dat je het goed hebt. X -
15 Oktober 2012 - 08:14
Mathilde:
Superleuk allemaal, genieten is het motto volgens mij! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
