Ik ben blut. Laten we eten.
05 Oktober 2012 | Spanje, Valencia
Elke avond schoof ik het schrijven van een nieuw stukje weer een dag voor mij uit, want ‘misschien ging er die avond nog wel wat gebeuren wat morgen het schrijven waard was’. Nou, vooruit, moet iemand gedacht hebben, het heeft lang genoeg geduurd, nu laten we ook wat gebeuren. Het daaropvolgende Mysterie van de Verdwenen Inhoud van mijn Portemonnee zal ik jullie niet onthouden.
Het moet gebeurd zijn ergens tussen het moment dat ik terugliep van een lange skypesessie met mijn lieve Pelimeiden (inclusief een boze café-eigenaresse, die ik later met een zoete glimlach heb uitgelegd dat ik er heus geen vier uur zat met alleen een glaasje water (*ahum), en volgende keer uitgebreid bij haar zal komen eten, waarna ze al snel liefkozend mijn hand vasthield) en mijn terugreis van school de volgende dag. Wát er precies gebeurd is, geen idee. Mijn dag was warm en fijn en vol van zin om uitgebreid vegetarisch te gaan koken voor mijn vrienden: na een korte siësta, dromerig opruimen en soezelen op het balkon opende ik mijn portemonnee om mijn (eindelijk gearriveerde) fietspas erin te stoppen en staarde in een zwarte leegte met paar goud-koperen muntjes op de bodem. Leeg. Alles weg. Geld, pasjes, bonnetjes, postzegels, vervoerskaarten… alleen wat muntjes en een haarklipje. Nu verlies ik liever mijn haarklipje dan mijn pinpas, dus je kunt je voorstellen dat mijn rozige hoofdje vrij snel in dezelfde survival-mode sprong als die van mijn eerste dagen hier (zij het een ietwat verwardere). Tas omgekeerd, lades uitgetrokken, huisgenoten uitgehoord, school gebeld, metro doorzocht.. nada, nada, nada.
Het liefst zou ik hier in een ruig verhaal met dramatische details omschrijven hoe ik uren bij de politie heb vastgezeten omdat ik compleet blut was opgepakt terwijl ik schuimbekkend een zwerver op zijn kop door elkaar schudde om de inhoud van zijn zakken te checken op mijn pasjes, en bij mijn arrestatie niet kon bewijzen dat ik geen ontsnapte mentaal gestoorde asielzoeker was omdat ik van waanzin al mijn Spaans was vergeten en bovendien geen identiteitsbewijs meer had, maar ik vrees dat ik jullie een dergelijk avontuur verschuldigd moet blijven. Toevallig had ik net wat geld gepind en apart gelegd, mijn paspoort lag thuis, mijn moeder had net mijn verzekering aangepast en mijn Spaanse vaardigheden hebben kortom niet erg te lijden gehad onder het minieme beetje stress dat dit kleine hobbeltje me heeft bezorgd. Hoogstens heb ik een halve les gemist om een nieuwe pinpas te regelen. Behalve dat ik af en toe nog steeds mijn hersens pijnig om uit te vinden hoe deze mysterieuze verdwijning plaats heeft kunnen vinden, eindigt hiermee dus het grootste avontuur dat ik jullie te vertellen heb. Ik weet het, it’s a hard knock life.
Het leven kabbelde dus rustig voort en na veel humus, gegrilde groente en guacamole en een geconcentreerd potje Jenga in mijn miniwoonkamertje heb ik nu zelfs internet op mijn kamer (met dank aan Alfredo, vriend/gids/privé-Spaansleraar en blijkbaar ook computernerd). Afleiding alom. Maar dat geeft niet, want mijn klassen zijn tot nu toe goed bij te benen omdat ze al twee weken lang gevuld zijn met negen leerlingen (in Don Quijote-termen is dat waanzinnig veel) en het tempo daarom vrij laag is.
Gelukkig wordt dat gecompenseerd tijdens alle etentjes ’s avonds, waarbij mijn hoofd vaak harder maalt dan mijn kaken. Zo had ik vorige week een raclette-avond met mijn huisgenoten en hun beste vriend, wat me redelijk zenuwachtig maakte, want drie Spanjaarden die samen praten met doorrookte stemmen + wijn + mondenvol eten + (gedoubleerde) tvseries op de achtergrond = topsport voor mijn gebied van Wernicke.
Uiteindelijk ging alles prima, hebben we erg gelachen en ben ik zelfs nog even met de meiden (Vrouwen? Meisjes? Moet ik me al zorgen gaan maken over mijn eigen leeftijd als ik niet weet of ik mensen van rond de 30 meisjes of vrouwen moet noemen?) de stad in geweest, wat een aangename afwisseling was van al het gezomer-homphomp hier in de meeste discotheken, omdat mijn huisgenoten een wat alternatieve smaak hebben en me dus naar een donker kroegje sleepten met een dinosaurus aan de muur waar cider met grote bogen uit glazen theekannetjes in de monden werd gegoten.
Ook heb ik een paar dagen geleden een website gevonden waar per dag in een keurig overzichtelijk lijstje staat beschreven wat er allemaal te doen is in Valencia, van concerten en films tot debatten en sportactiviteiten (waarom hebben we dat niet in Nederland?!): ik ben nu al verliefd. Mijn eerste uitstapje was een gratis expositie over de rebelse gedachte die pop/rockiconen uit de jaren ’50/’60 losmaakten. Ik bedoel maar. Fruitschaal in mijn kamer, bezoekjes aan exposities en gister heb ik braaf mijn kamer geveegd: het lijkt haast of ik volwassen ben. Zal ik dan ook maar proberen nog enigszins verantwoordelijk te zijn en snel mijn laatste vijf uurtjes nachtrust gaan pakken?
Vooruit.
Buenas noches angelitos!
Het moet gebeurd zijn ergens tussen het moment dat ik terugliep van een lange skypesessie met mijn lieve Pelimeiden (inclusief een boze café-eigenaresse, die ik later met een zoete glimlach heb uitgelegd dat ik er heus geen vier uur zat met alleen een glaasje water (*ahum), en volgende keer uitgebreid bij haar zal komen eten, waarna ze al snel liefkozend mijn hand vasthield) en mijn terugreis van school de volgende dag. Wát er precies gebeurd is, geen idee. Mijn dag was warm en fijn en vol van zin om uitgebreid vegetarisch te gaan koken voor mijn vrienden: na een korte siësta, dromerig opruimen en soezelen op het balkon opende ik mijn portemonnee om mijn (eindelijk gearriveerde) fietspas erin te stoppen en staarde in een zwarte leegte met paar goud-koperen muntjes op de bodem. Leeg. Alles weg. Geld, pasjes, bonnetjes, postzegels, vervoerskaarten… alleen wat muntjes en een haarklipje. Nu verlies ik liever mijn haarklipje dan mijn pinpas, dus je kunt je voorstellen dat mijn rozige hoofdje vrij snel in dezelfde survival-mode sprong als die van mijn eerste dagen hier (zij het een ietwat verwardere). Tas omgekeerd, lades uitgetrokken, huisgenoten uitgehoord, school gebeld, metro doorzocht.. nada, nada, nada.
Het liefst zou ik hier in een ruig verhaal met dramatische details omschrijven hoe ik uren bij de politie heb vastgezeten omdat ik compleet blut was opgepakt terwijl ik schuimbekkend een zwerver op zijn kop door elkaar schudde om de inhoud van zijn zakken te checken op mijn pasjes, en bij mijn arrestatie niet kon bewijzen dat ik geen ontsnapte mentaal gestoorde asielzoeker was omdat ik van waanzin al mijn Spaans was vergeten en bovendien geen identiteitsbewijs meer had, maar ik vrees dat ik jullie een dergelijk avontuur verschuldigd moet blijven. Toevallig had ik net wat geld gepind en apart gelegd, mijn paspoort lag thuis, mijn moeder had net mijn verzekering aangepast en mijn Spaanse vaardigheden hebben kortom niet erg te lijden gehad onder het minieme beetje stress dat dit kleine hobbeltje me heeft bezorgd. Hoogstens heb ik een halve les gemist om een nieuwe pinpas te regelen. Behalve dat ik af en toe nog steeds mijn hersens pijnig om uit te vinden hoe deze mysterieuze verdwijning plaats heeft kunnen vinden, eindigt hiermee dus het grootste avontuur dat ik jullie te vertellen heb. Ik weet het, it’s a hard knock life.
Het leven kabbelde dus rustig voort en na veel humus, gegrilde groente en guacamole en een geconcentreerd potje Jenga in mijn miniwoonkamertje heb ik nu zelfs internet op mijn kamer (met dank aan Alfredo, vriend/gids/privé-Spaansleraar en blijkbaar ook computernerd). Afleiding alom. Maar dat geeft niet, want mijn klassen zijn tot nu toe goed bij te benen omdat ze al twee weken lang gevuld zijn met negen leerlingen (in Don Quijote-termen is dat waanzinnig veel) en het tempo daarom vrij laag is.
Gelukkig wordt dat gecompenseerd tijdens alle etentjes ’s avonds, waarbij mijn hoofd vaak harder maalt dan mijn kaken. Zo had ik vorige week een raclette-avond met mijn huisgenoten en hun beste vriend, wat me redelijk zenuwachtig maakte, want drie Spanjaarden die samen praten met doorrookte stemmen + wijn + mondenvol eten + (gedoubleerde) tvseries op de achtergrond = topsport voor mijn gebied van Wernicke.
Uiteindelijk ging alles prima, hebben we erg gelachen en ben ik zelfs nog even met de meiden (Vrouwen? Meisjes? Moet ik me al zorgen gaan maken over mijn eigen leeftijd als ik niet weet of ik mensen van rond de 30 meisjes of vrouwen moet noemen?) de stad in geweest, wat een aangename afwisseling was van al het gezomer-homphomp hier in de meeste discotheken, omdat mijn huisgenoten een wat alternatieve smaak hebben en me dus naar een donker kroegje sleepten met een dinosaurus aan de muur waar cider met grote bogen uit glazen theekannetjes in de monden werd gegoten.
Ook heb ik een paar dagen geleden een website gevonden waar per dag in een keurig overzichtelijk lijstje staat beschreven wat er allemaal te doen is in Valencia, van concerten en films tot debatten en sportactiviteiten (waarom hebben we dat niet in Nederland?!): ik ben nu al verliefd. Mijn eerste uitstapje was een gratis expositie over de rebelse gedachte die pop/rockiconen uit de jaren ’50/’60 losmaakten. Ik bedoel maar. Fruitschaal in mijn kamer, bezoekjes aan exposities en gister heb ik braaf mijn kamer geveegd: het lijkt haast of ik volwassen ben. Zal ik dan ook maar proberen nog enigszins verantwoordelijk te zijn en snel mijn laatste vijf uurtjes nachtrust gaan pakken?
Vooruit.
Buenas noches angelitos!
-
05 Oktober 2012 - 08:46
Nandi:
Dit lijkt mij een uitermate geschikte klus voor DubbelDraaiendeDropDolfijn & KauwgomKauwendeKaasKop. Jammer dat ik niet in de buurt ben, ik hoop dat je in je eentje de klus kunt klaren.
Succes. -
05 Oktober 2012 - 12:26
Oma:
Wat een belevenissen en wat goed omschreven. Geweldig, je laat ons echt meegenieten.xxx -
05 Oktober 2012 - 14:00
:
DubbeDraaiendeDropDolfijn? DubbelDraaiendeZONDERDropDolfijn zult u bedoelen, KauwgomKauwendeKaasKop! Mijn gebrek aan dropjes maakt dat deze missie haast ondraaglijk is, maar ik zal het compenseren met tapas en paella. Assistentie is niet nodig, maar mocht er onverwachts een misdragende mossel uit de paella springen dan volgen nader orders! -
05 Oktober 2012 - 17:51
Oma:
Heb je daar een bedoeling mee,3x hetzelfde bericht?xxx -
05 Oktober 2012 - 18:35
:
oeps, nee gewoon iets fout gegaan! -
05 Oktober 2012 - 20:54
Papa:
Heb ik ook wel eens last van : geld dat zomaar verdampt. beste remedie: portemonnee niet open doen. -
06 Oktober 2012 - 07:47
Mathilde:
welkom in de wereld van de lege portemonees...heb ik ook regelmatig last van, alleen heb ik dan nog wel een pasje ergens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley