New York, New York!

Het is dat Suze ons de dag van tevoren een foto van een hagelwit Central Park had gestuurd, anders was er een grote kans geweest dat we in onze korte broek tot onze enkels in de sneeuw hadden gestaan. Die enkeltjes spartelden een paar uur eerder namelijk nog rond in het blauwe zeewater rond de evenaar. Maar gelukkig hadden we door heel Cuba onze dikke winterjassen en -vesten meegesleept, en dat wierp nu haar vruchten af. We werden warm onthaald door Suze en parkeerden onze koffers in haar prachtige appartement in Harlem. Tijd om de stad in te duiken en bij te kletsen! Bovendien konden we eindelijk weer eens dingen bespreken die ons in wifi-loos Cuba min of meer ontgaan waren, zoals de verkiezingsuitslag. Dus zaten we op onze eerste avond in NYC politiek te bespreken in een hippe bar, op steenworp afstand van Central Park, en voelden we ons verschrikkelijk sophisticated terwijl we nipten van onze margharitas (zels al waren die virgin – het was nou eenmaal een lange dag geweest).

Zodra we ’s ochtends wakker werden stuiterden we naar buiten als Hollandse koetjes die weer voor het eerste de wei in mochten (door de onwennige combinatie van dikke winterjassen en zware sneeuwbestendige schoenen zag het er waarschijnlijk ook zo uit). Central Park (SQUIRREL!) was een bevroren paradijsje. We volgden onze oren richting doedelzakmuziek – de tegenovergestelde richting die ik normaal zou nemen, maar het was nu eenmaal Saint Patricks Day en ik had mijn groene vest toch al aan. De ietwat rustige Saint Patricks Day parade (lees: overheersend aantal doedelzakken en groene glitters, soms wat kilts, opvallend veel roodharigen in witte kabeltruien en hier en daar een verdwaalde Spanjaard) leidde ons ongemerkt naar de andere kant van Manhattan, waar we ons vergaapten aan de bourgondische overvloed aan eten op de Chelsea Market. En na vakkundig om ground zero heen genavigeerd te hebben (je zou toch denken dat je dat niet kan missen?) liepen we de high line af: een oude treinbaan die een paar meter boven de grond door de stad loopt en vroeger voor bevoorrading zorgde. Inmiddels is de lijn al een paar decennia buiten gebruik, en is de wildgroei van planten relatief recent omgezet tot een park, met allerlei creatieve en interactieve uitspattingen langs de lijn. Van de plantjes was door de sneeuw niet zoveel te zien, maar de sfeer hing er zeker. In een windstil hoekje op een houten ligbank lagen we heerlijk in het zonnetje naar de skyline van New Jersey te kijken terwijl er een paar meter naast ons een metershoge muurschildering werd geplaatst. Geen slecht leven.

Zo hobbelen we heel New York rond: met veel toeristische bezigheden (musea, parkjes, leuke wijken bezoeken etc etc). Maar dan wél op een tempo dat bij de stad past. Daarom hebben we tijd om rustig te ontbijten en daarna bijvoorbeeld hard te lopen door Central Park (dat stond op mijn bucketlist!). Klinkt natuurlijk heel fancy. Misschien iets minder fancy als je bedenkt dat ik wél mijn hardloopschoenen meehad, maar géén hardloopkleding. (Wel 28 andere truitjes natuurlijk. Die ik nooit draag). Dus liep ik in legging mét bikini-sportbroekje eroverheen én een veel te dun wit streepjesshirtje dat mooi afstak bij mijn rode hoofd. Iets minder Sex And The City dan ik zou willen, haha. Vijf kilometer in ijzige wind met heuvels (bergen! Afgronden! Kilometershoog! Minstens!) is toch stiekem best pittig. Maarrr ik ben van plan te trainen en ga voor 10 kilometer aan het eind van de maand!!! (Ik dacht, als ik dit nu hier neerzet met veel uitroeptekens dan houden jullie me er hopelijk aan). Na het hardlopen ging het rode hoofd onder de douche, aten we een toasted bagel met creamcheese in ‘ons’ appartement en voelden ons – wederom – very sophisticated New York City girls.

En hoe kan je dat beter kracht bij zetten dan je eerste zaterdagavond n NYC meteen te knallen? We vielen met onze neusjes in de boter: het was de verjaardag van vriend Justin. En dat werd GROOTS gevierd. VIP-tafel-in-burlesque-bar-GROOTS (Oma, aub niet googlen wat burlesque is). En wij mochten aan die tafel. Was ik even blij dat ik mijn hakken had ingepakt. We zaten namelijk op zo’n goede plek dat mijn tenen ongeveer tot aan het podium in de spotlights reikten. Bizarre, kunstige en schunnige korte cabaretstukjes speelden zich af op slechts centimeters van (of boven) onze gezichten, opgedofte meisjes brachten de nieuwe flessen campagne in kolonne en met veel vuurwerk naar onze tafel, levensgrote teddyberen dansten rond onze stoelen (en vooral rond Suze), en er werd een nieuwe definitie gegeven aan het woord ‘kinderarm’. Alsof dat nog niet decadent genoeg was merkten we pas tegen het eind van de avond dat er constant – hoewel zeer discreet – bewakers rond de VIP sectie stonden die ‘het plebs’ opzij duwden als wij de dansvloer moesten oversteken om bijvoorbeeld naar de wc te gaan. Toen we later deze week het prijskaartje van de avond hoorden verslikten we ons bijna in onze Americano en Chai Latte. Gelukkig hebben we aangeboden om een keer pannenkoeken voor de jarige Job te maken. We zullen er een extra potje stroop bij geven.

Kortom, de lat voor de avonden in New York lag direct hoog. Ondertussen werden toeristische bezienswaardigheden nog steeds één voor één afgetikt: bewust opgezocht of geheel perongeluk tegen het lijf gelopen (al zullen we dat laatste natuurlijk nooit toegeven). Times Square, Brooklyn Bridge, Wall Street, Broadway, Chelsea Market, Empire State building (die Marleen en ik nogal eens verwarren met the Crystler building), de High Line, Ground Zero, zoveel mogelijk musea en natúúrlijk Tiffany’s. We struinen heel wat door de stad en onze verschillende slaapplekken zorgen dat we ook heel veel verschillende wijken ontdekken. Harlem met haar oude live jazzcafe’s (die we nog steeds moeten bezoeken), daarna de rustige buitenwijk Forest Hills (waar het opeens krioelt van de jonge gezinnetjes... én natuurlijk gekalmeerde wildebras Mike en zijn huisgenoten Adrian en Erik), en nu in het hippe, bijna Berlijns aandoende Williamsburg. Met onze onbeperkte metrokaart zoeven we overal doorheen.

Williamsburg liet ons nog bijna niet binnen. Of eigenlijk moet ik zeggen: wij sloten Williamsburg bijna buiten. Of eigenlijk onszelf. (Nu al een goed verhaal dit). Het begon allemaal heel voorspoedig. We verhuisden met onze zware koffers in de subway (in de weekendspits) naar onze volgende bestemming. Wat niet per se voorspoedig klinkt, maar het feit dat we dat mét heart-to-heart-gesprek en zonder kleerscheuren of vertraging voor elkaar kregen was al genoeg om onze dag te maken. Zeker omdat we onderweg ongeveer een miljoen leuke koffietentjes, winkeltjes, en heel veel hippe mensen tegenkwamen. Toen ook nog eens de sleutel op de aangewezen meterkast lag, ons huisje een gezellig souterrain bleek te zijn en ons bed de consistentie had van een versgeroosterde marshmellow, was de glimlach niet meer van ons gezicht af te branden. Klaar om Williamsburg te ontdekken trokken we de deur van onze slaapkamer (met al onze spullen) stevig achter ons in het slot. En toen pas checkten of we de sleutel van de kamer wel hadden. Oeps. Gelukkig was verhuurder Patrick ook in Puerto Rico via videochat te bereiken. Na uitwisselen van youtubefilmpjes over inbreken met een pinpas, een gefaalde actie om via het raam naar binnen te komen, en een gênant aantal pogingen om gewoon stoïcijns aan de deur te morrelen in de hoop dat ‘ie stiekem gewoon niet op slot zat, besloot Patrick (met cocktail en sigaret in de hand): “Oh fuck it, just bust the door in. I know how to fix a door. Just bust it in and make sure you have fun doing it”. Alright! Uiteindelijk heeft het hele avontuur ons alleen maar een verbogen zorgpas (creditcard vernachelen leek ons niet zo’n geod idee) en een paar flinke slagen met een hamer op een schroevendraaier gekost om ons tot volleerde dievègges te ontpoppen. Giechelend deden we de deur (zachtjes) achter ons dicht toen we (nu echt) naar buiten gingen. Weer een toevoeging aan onze sleutel-avonturen!

Inmiddels zijn Annelies en Adriaan bij ons aangeschoven, en samen met de rest van onze buddy’s hier staan we daarom met een enorme groep mensen in een barretje of op een etensfestivalletje. Dat is vaak een tip geweest van één iemand uit de groep, en wordt gevolgd door weer een volgende waslijst van tips. Het is maar goed dat deze city never sleeps, want mán wat is er veel te doen. En zo kom je op de gekste plekjes terecht. Dat realiseer je je nog maar weer eens als je rustig aan je tafeltje je geroosterde brussels sprouts zit te eten en er een klodder vogelpoep op de hand van je buurvrouw valt – terwijl je binnen zit. (duiven houden blijkbaar ook van obscure hipstertentjes). Gekke combinaties lijken hier in NYC een must te zijn. Denk: American diner met in de kelder karaokekamers, een minigolfbaan, een discozaaltje waarin een soort klassenfeest voor volwassenen georganiseerd wordt (compleet met DIY beatboxer) en een aparte zaal voor een loterij, uitgevoerd door dragqueens. Of een enorme brouwerij die óók een bowlingbaan heeft, waarnaast een grote dansvloer is met een podium en live salsamuziek. Of een burger gemaakt van noedels. Of eieren op een stokje. Of Acaibowls met pindakaas. Combineren kun je leren.

Vandaag bestaat die combi uit Red Velvet muffins en oude rockmuziek. Ons tweede dagje Williamsburg is ingegaan en we hebben zojuist ‘Sugarburg’ tot stamkroeg omgedoopt. In tegenstelling tot in Nederland regent het hier namelijk pijpenstelen (we zijn slechts een kléín beetje jaloers). Perfecte dag dus om ons lekker met een kopje (dirty) chai of warme chocolademelk in gezellige kroegjes te nestelen, of uitgebreid door de eindeloze lijst musea te slenteren. Toevallig twee van mijn favoriete bezigheden.

Ik duik maar weer eens mijn tekenblok in.

Liefs,