Welcome to the real world, ladies

Na onze veilige, toeristische en zonnige oases in San Pedro de Atacama, Salta en Cafayate zijn we van de week eindelijk de grens overgestoken naar Bolivia. En daar begon ons backpackers avontuur pas echt.
Vanwege een lichtelijk uit de hand gelopen geitenkaastour in Cafayate stapten wij zonder verder onderzoek of informatie op de niet-zo-comfortabele-als-in-Argentinië-nachtbus en belandden met verdwaasde en vermoeide koppies in een donker dorpje temidden van allemaal Boliviaanse oempaloempa-s die druk door elkaar heen krioelden met dekens, plastic tassen en vooral veel haast. En toen moesten we de grens nog over wandelen. Gelukkig staken daar als blonde rotsen in de Boliviaanse branding twee Amerikaanse backpackers boven de menigte uit. Pogend zo min mogelijk wanhopig over te komen hebben we ze geheel onopvallend geschaduwd (lees: we hingen nog net niet jammerend aan hun backpacks) tot na de grenscontrole in Bolivia. Inmiddels hadden we wat geld verzameld, dampten de gefrituurde broodgeuren ons tegemoet en begon het zonnetje weer te schijnen. Toen de Amerikaanse Tom ons vieren ook nog eens een lift aanbood naar Potosí - hoogstgelegen stad ter wereld - konden we de wereld weer aan.

In Potosí kwamen we van een letterlijk koude kermis thuis: hoe mooi de stad ook was, er waren koude douches, slechte wc´s en de bedden drukten je botten bijna naar de andere kant van je lichaam. Bovendien liepen we er opeens in de koude, natte sneeuw. Ja, sneeuw. We hielden elkaar warm met mooie verhalen en instant noodles en lachten tot onze tanden te hard klapperden en we onder onze duizend dikke dekens verder droomden.

Uyuni had onze hoop. Eindelijk naar die magische zoutvlakten! Een touroperator was gauw gevonden en voor we het wisten was de tour geboekt en lagen we in onze nieuwe, wederom harde bedjes te wachten op twee dagen blinkend wit zout, rokende vulkanen, griezelige mummies en snelle jeeps. Och, och, naïeve meisjes... Onze eerste rip-off was een feit. Niet alleen bleek onze ´gids´ en chauffeur een 17-jarig jongetje dat van voor niet wist waar achter zat en alleen naar slechte rapmuziek luisterde (bow wow wow jippie yo jippie jee) en als enige informatie gaf na hoeveel minuten we weer van de betreffende plek zouden vertrekken, ook werden we na krap 4 uur gedumpt in een verlaten spookstad van ruïnes aan de voet van de vulkaan met de mededeling: nou, veel plezier hè, we zien jullie morgen wel weer. Hoe laat morgen was wist ons pubertje niet, maar hij vertelde ons later toch enigszins kordaat dat een andere chauffeur ons om 6 uur ´s ochtends op zou komen halen. Een telefoontje naar de touroperator bracht ons enkel een hoop geschreeuw dat we ons geld niet terug zouden krijgen, gevolgd door een klik en een verbroken verbinding. Juist.

We maakten er maar het beste van. Het dorpje bleek best mooi te zijn, de verlaten zoutvlakten boden ruimte voor uitgebreide fotoshoots zonder bergjes perspectievende toeristen in iedere dode hoek, en er werden nog wat verdwaasde toeristen afgezet met wie we het ook goed konden vinden. Vier meiden vinden altijd wel wat te giechelen. Tot onze gastheer vertelde dat de kans dat we om 6u opgepikt zouden worden nihil was, en dat we eerder op 10 of 12 uur moesten rekenen. Bovendien zou er geen gids komen om ons de vulkaan en de mummies te laten zien, maar zouden we dat op eigen houtje kunnen doen. Tegen extra betaling uiteraard. We lachten het maar een beetje weg, aten heerlijke groentesoep, speelden kaart, maakten vrienden en doken onze bedjes in met de prachtige zonsondergang nog op ons netvlies. Fun fact: muren, tafels én bedden waren gemaakt van blokken zout. Toch maar extra vroeg opgestaan voor het geval dat er toch opeens een gids voor onze neus mocht staan, en anders om in ieder geval de zonsopgang over de zoutvlakten te zien. Geen gids, wel zon. En omdat het ontbijt maar één bolletje met dulce de leche was, dachten we er niets vreemds van dat onze buikjes nog zo rommelden. Maar helaas: voedselvergiftiging. Of reizigersziekte. We don´t know. In ieder geval één grote bak ellende en we konden nergens heen. De rest van de gasten was al vertrokken naar de vulkaan of de mummies, maar wij konden niet mee want we zouden misschien om 10u worden opgehaald. Of om 11u. 12 dan? Toen de rest terug kwam tegen een uur of 1 zaten we als vier kleutertjes op een rijtje in het zand voor het hoopje zout dat ons hostel was. We wilden écht niet meer. En inmiddels bleek dat wij voor deze hemelse trip ook ongeveer drie keer zoveel hadden betaald dan de rest. Toen we uiteindelijk 24 uur nadat we waren afgezet weer opgehaald werden, werd er een lunch voorgeschoteld die weer afgeruimd werd voor we drie happen konden nemen (maar meer kreeg ik toch niet door mijn keel), en raceten we door naar het - blijkbaar - laatste punt van onze tour waar we ook weer weggejaagd werden voor we het konden bekijken omdat het alweer donker zou worden. Terwijl de misselijke ellende zo ongeveer uit onze oren droop zaten we weer in de auto naar Uyuni, maar allang blij dat we toch een lift terug hadden en onze backpacks terug zouden krijgen (die moesten we namelijk in het kantoortje laten staan). Uiteraard was de chauffeur completamente loco en scheurde hij zo hard door de zoutvlakten dat onze magen bijna aan de andere kant van de auto lagen, we zonder autoriemen tegen het dak vlogen en... we een lekke band kregen. Daar sta je dan.

Een lief woord van de chauffeur die ons kwam redden deed al veel goeds, energie om Andrea (onze touroperator) uit te foeteren hadden we toch niet meer en ons restte slechts het wachten op onze nachtbus naar Sucre. Ziek als honden overwogen we nog om een extra nacht te blijven, maar de drang om weg te gaan uit Uyuni was zo groot dat we besloten het nachtbus-risico te nemen. En hier keerde het tij.

Onze bus bleek veel comfortabeler dan we dachten (behalve dat ´het toilet´ een enkele stop was waar je mocht plassen in een veld achter een schuurtje), de reis verliep vlekkeloos, in Sucre vonden we een lieve taxichauffeur die ons direct afzette bij het hostel en een hosteleigenaar die ons om 6u ´s ochtends gewoon binnenliet. Het hostel is prachtig, we kunnen hier even op krachten komen en de helft van onze groep ligt nu lekker uit te zieken op de bank tot we onze kamer in mogen. Voor het ontbijt (dat over 10 minuten begint) heb ik zeer goede hoop en Sucre schijnt een prachtige stad te zijn, die we de komende drie dagen uitgebreid gaan ontdekken. Bolivia, een warm welkom was het niet, maar wij zullen je uiteindelijk temmen!

Wens ons geluk!;)

Besos