Como te LLAMAS?

!Aqui estamos!

Het is alweer tien dagen geleden dat wij onze backpacks voor het eerst op Argentijnse bodem neerzetten. En ook al zijn de vingers die op dit halfbakken hostel-toetsenbord typen nog steeds net zo wit als dat ze in Nederland waren, we hebben het erg naar ons zin.

Na een snoepreisje naar Madrid (tapas gegeten, museum bezocht en zelfs per ongeluk bijna wezen winkelen) werden wij door Isak de taxichauffeur verwelkomd in Buenos Aires. Met een grote glimlach tussen zijn wollige baard vertelde hij over elke buurt hartelijk waar je allemaal vooral niet moest komen, dat het weer heel slecht was, dat hij nog wel een adresje wist om geld zwart te wisselen en dat we in onze buurt 's avonds maar beter niet alleen over straat konden gaan. O ja, en we konden ook nog leeuwen aaien in Tigre. Ik hoopte dat het aan mijn Spaans lag.

Ons hostel was in ieder geval prima in orde om de eerste dagen door te komen, want nadat we onze kast-kakkerlak een naam hadden gegeven (John) konden onze jetlag verwerken met de privacy, rust en het balkonnetje van ons prive-kamertje. John bleek een rustige huisgenoot.
Dat gold echter ook voor de rest van de hostelbewoners, want de meesten bleken niet op reisavontuur te zijn maar daar te wonen omdat huren in Argentinie te duur was naast werken/studeren. Uiteraard was daar wel het groepje mannen uit Cordoba dat toevallig voor een festival in de stad was en wel met ons wilde eten en musea bezoeken, of het lieve Colombiaanse meisje dat niet kon weerstaan een nachtje met ons te stappen tussen haar huiswerk door, of de gezellige Hollandse meid die met ons een markt bezocht op haar laatste dag, maar uiteindelijk moesten die allemaal weer werken/studeren/naar huis en waren we weer alleen. Toen we een vierjarig kind voorbij zagen huppelen besloten we dat we maar gauw ergens anders op zoek moesten naar gelijkgestemden.

Dus kwamen we uit in hostel LimeHouse, waar de kakkellakken even rijkelijk aanwezig zijn als de jongeren en de muziek krakend door de speakers van de poolkamer schalt. Gelijkgestemden genoeg. Bovendien begon onze Spaanse lesweek en hadden we er al een flinke pubcrawl door de stad opzitten (je moet toch wat). Het wodka-waterpistool hebben we weten te vermijden, de gevaarlijke straatjes bijna. In ieder geval groeide het aantal vrienden net zo hard als onze gemiddelde slaaptijd daalde. Braaf stonden wij om acht uur 's ochtends weer paraat naast onze stapelbedjes, slopen wij langs onze vier snurkende mannelijke kamergenoten (inclusief hippie-opa, Simo's bejaardenreisradar is weer ingeschakeld) en leerden wij ieder in ons eigen klasje nieuwe, nuttige en zeer beschaafde woorden Spaanse woorden, zoals ''vogelbekdier', ' harig' en ' poepen' . Money well spent.

In het hostel leerden we ondertussen op het dakterras de Texaanse two-step van Amerikaanse ex-mariniers Ted en Hans (lieflijk vernoemd naar onze tweede kakkerlak), en ook de rest van de avonden wordt er veel gedanst. Een Argentijnse kennis wees ons op een percussieconcert van La Bomba nogwat. Na twee uur trommelswingen en springen puften we uit aan een tafel vol vegetarische hapjes en kregen we tussen de gangen dansles van semi-professionals (wie had gedacht dat Roemenen niet slechts bloed dronken maar ook salsadansten?) en dansten we als toetje de salsa in de stortregen. Na deze nacht wisten we toch nog enigszins fris de Nederlandse Esmee te verwelkomen en was de Hollandse overname compleet met de onverwachts eerdere komst van Marloes en Mendel.
Omdat dit hun eindstation is en wij hun reis bijna exact terugvolgen, vertelden zij ons geuren en kleuren over alle prachtige dingen die ons nog te wachten staan. Dat was wel weer eens wat anders dan de eindeloze stroom aan waarschuwingen over berovingen! Picknicken in het gras van la Recoleta voelde net een beetje als thuis en een llama op onze waterfles maakte het zeker: onze reis is pas net begonnen en het wordt zelfs alleen nog maar beter! De kwestie is nu niet wat we gaan doen, maar wat we over moeten slaan. Dus springen we dit weekend zo snel mogelijk op de boot naar Uruguay en beginnen we vanuit daar onze reis door het noorden van Argentinie. Met een meterhoge stapel pizzas vierden wij met z'n allen dat we als billionairs nog steeds goedkope wijn in Argentinie zouden willen drinken op ons dakterras en droomden we over llamas, rode bergen en inca-baby's.

Nu hop ik snel mijn niet-meer-zo-witte patas in en vertrekken wij naar San Telmo voor een filmfestival en voor heel veel eten en heel veel dansen (balans moet er wezen...)

Tokko tokko,

!Hasta pronto!