Hartentuintjes en dronken kamikaze-zombies

Het Spaanse Don Quijote leven begint steeds meer te wennen en de weken lijken almaar korter. Drie keer feesten in de week is standaard, en wordt afgewisseld met hier en daar een intercambio, een avondje bioscoop en af en toe een uitstapje naar het strand of het centrum. Het went en het kabbelt, en daardoor kan ik bijna niet geloven dat tweederde van mijn tijd hier er alweer op zit. Volgende week promoveert mijn klas naar niveau B2, en pas toen ik berekende dat de vier weken die ik hier nog te spenderen heb niet meer genoeg zijn om naar niveau C1 te klimmen, besefte ik me dat de tijd rap gaat. Maar dat is de bekende en eeuwige schaduwkant van reizen: je laat op alle nieuwe plekken en bij alle nieuwe vrienden een stukje van je hart achter en kunt jezelf nooit in meerdere stukken splitsen om je hart weer te herenigen. Daartegenover staat dat je hart niet één, maar meerdere fantastische thuizen kent, en dat ik straks met een grote glimlach weer in mijn Utrecht- en mijn Bussum-hart zal glijden en voor nu geniet van het zien groeien van mijn kleine hartentuintjes hier in Valencia. En in Zuid-Korea, Hong Kong, Denemarken, Turkije, Zuid-Afrika… want dat is zo mooi van de taalcursus die ik volg. Je ontmoet mensen uit alle uithoeken van de wereld die min of meer dezelfde levensinstelling hebben, die het fijn vinden om mensen te ontmoeten en een taal te leren. En daardoor leer je indirect de hele wereld een beetje beter kennen. Wist je bijvoorbeeld dat ze in Zuid-Korea allemaal een jaar ouder zijn dan ze in Europa zijn, omdat ze daar de tijd dat de baby in de baarmoeder heeft gezeten (voor het gemak afgerond naar een jaar) bij de leeftijd optellen? Of dat ze in IJsland geen McDonalds of H&M meer hebben omdat het te duur werd om de producten te importeren? Dat jongeren in Hong Kong echt zo ijverig met hun school zijn als het stereotype voorstelt en dat je in Turkije kunt skiën?

Al deze bonuskennis wordt gecompenseerd door het hersenloze dronken barbaarse apen-gedrag (ik heb er even geen beter passende beschrijving voor) wat ik ’s nachts te verduren krijg (of om twee uur ’s middags, trouwens). Met name één van onze Valenciaanse vrienden lijkt erg zijn best te doen om de dertig niet te halen en zo gauw mogelijk de jaren die hem voor die tijd nog resten te verbannen naar de amnesia die je kunt vinden op de bodem van een casalla-fles. Kun je nagaan wat een ironie het was toen juist hij me woensdagnacht vanonder onze zombiekostuums (de mijne voor de gelegenheid, de zijne permanent) toesprak dat ik nu toch maar moest stoppen met drinken. Ik zal er verder geen details over loslaten, maar ik kan je vertellen dat ik de volgende dag mijn zombie-rol van die avond nog grote eer aandeed. Nooit weer;)

Mijn arme huisgenote zag haar Halloweenfeestje langzaam afbrokkelen tot er niets meer van over was. Terwijl de zwart-oranje decoraties al ongeveer een maand met zorg overal in huis een plekje hadden veroverd, vroeg ik me telkens af wanneer ze nou vrienden uit zou nodigen.. dat deed ze drie dagen van te voren en blijkbaar was dat niet genoeg: uiteindelijk heeft ze het de avond van te voren gecancelled omdat er niemand zou komen. Niet geheel verwonderlijk dus dat ik vanmiddag uit school thuiskwam om een überchagrijnig briefje op het aanrecht te vinden met een lijst aan opruimklachten (zoals over de vier glazen die nog op mijn kamer stonden van de vorige dag, een kussen dat ik zogenaamd vies had gemaakt, een fles die ik niet had platgemaakt). En toen ik naar haar toe liep om de boel uit te leggen wilde ze niet met me praten. Ach ja. Misschien is nu niet het allerbeste moment dat er maandag weer een logee op de stoep staat…

Want na mijn heerlijke Nederlands getinte vakantieweek na mijn vorige berichtje, brengt maandag Anne-Lotte een bezoekje aan mijn stadje! Voordat zij komt heb ik nog een excursie naar een natuurgebied hier in de buurt gepland, een theaterstuk van een oude kennis uit Sevilla (als ik kan vinden waar en hoelaat het plaatsvindt tenminste), een salsales (help) en natuurlijk nog een etentje en een stapavondje om het ritme compleet te maken. Vanaf maandag dan dus drie dagen die sowieso al feest zijn met Lot, en zodra zij weg is zetten mijn ouders hier voet aan land. Maar omdat ik ook nog gewoon school heb, wordt dat extra snel heen en weer fietsen op mijn Valenbisi-fietsje.

Dat fietsen is trouwens ook een avontuur op zich. Inmiddels ben ik er al aardig zeker in geworden (werd mij vooral duidelijk toen ik van de week met een Britse klasgenoot naar de stad fietste en hij meermaals met verschrikte blik “cuidado!” riep als ik weer eens vlak voor een auto of door een groep schoolkinderen mijn respect op de weg opeiste), maar toen ik voor het eerst op één van de zilver-blauwe huurfietsen stapte, was zelfs ik lichtelijk geïntimideerd. Het Valenbisi-systeem werkt zo dat je, wanneer je een abonnement afsluit, op één van de honderden plekken in de stad een fiets uit een rek kan pakken, je tochtje maakt, en hem op een andere plek weer op zijn plaats klikt. Superhandig. Minder handig zijn de fietspaden, of liever gezegd het ontbreken daarvan. Valencianen zijn nog niet zo heel erg gewend aan fietsers, dus wanneer je fietspad ophoudt en je moet kiezen tussen voetpad of autobaan, ben je in beide gevallen je leven niet zeker. Wist ik veel, als fietsen-is-toch-de-normaalste-zaak-van-de-wereld-Hollander. Toen na drie minuten eigenwijs op de autobaan fietsen tot mij doordrong dat de keihardtoeterende en rakelings langs mij heen scheurende auto’s (vooral taxi’s hebben hier een handje van) niet voor mij gingen uitwijken, werd het spelletje serieus. Concentratie op de hoogste stand, handen stevig aan het stuur, zweet druipend over de rug met dertig graden zon op je kop en GO! Zigzaggen tussen voetgangers, zo lang mogelijk op de autobaan blijven door auto’s te ontwijken, dertig punten voor afsnijweggetjes en een rood stoplicht negeren als dat kan. Had ik al gezegd dat je na 30 minuten fietsen moet betalen, en dat mijn school met alleen maar groene stoplichten op 25 minuten afstand van mijn huis is? Elke dag is een videospel. Advanced-mode als het donker is, hardcore-mode als ik ook nog eens mijn bril vergeten ben. Vaak is mijn price to claim een lekkere lunch of een vlugge siësta, en wie wil daar nou niet wat harder voor trappen? Leuk detail: alle fietsen hebben wel een schattig oma-mandje om de kamikaze-capriolen een beetje te verdoezelen.

Ik leef nog steeds hoor, maak je geen zorgen (nu ik er zo over nadenk, de laatste keer dat ik dat hier schreef betrof het een gevaarlijke buurt met een overvloed aan prostituees die ik de laatste tijd niet of nauwelijks heb gezien… zouden illegale dames van lichte zeden ook seizoensroosters hebben? Is het te koud voor tijgerrokjes? Zijn de bontjassen niet tegen regen bestand?) en ik feest, leer en eet lekker door. Over eten gesproken, er ligt nog een heerlijk restantje van een bijzondere les op mij te wachten: op de één of andere manier kwamen we al pratend tot de conclusie dat iedereen vandaag maar een gerecht uit eigen land moest meenemen. Zo gezegd, zo gedaan. Zelfs school is hier leuk:) Ik duik de koelkast in, hasta luego cariños!