Dansen onder de sterren
23 September 2012 | Spanje, Valencia
Twee dingen aan deze reis naar Spanje zijn niet te vergelijken met vorige keer: het feit dat ik bijna alleen maar Spaans praat, en het aantal Spanjaarden dat ik daardoor ontmoet. Niet zoals toen bestaat mijn leven uit een klein groepje internationale studenten die bewonderend heen en weer drentelen op een oppervlakkig deel van de stad, maar bevinden er zich meermaals Valencianen onder de tafelgenoten, stapgroepen en soms zelfs onder het datemateriaal (vraag maar aan Sabine). Praten en vragen zonder gêne, is mijn credo.
Toen ik mijn maandag samen met slechts één klasgenoot begon (de andere twee waren respectievelijk te laat en nog niet in de klas geplaatst) hebben we daarom gretig gebruik gemaakt van deze voorrangspositie en de helft van de les besteed om de Valenciaanse lerares de te vragen waar de leuke plekjes waren. Gewapend met een plattegrond blauw van de pennekrabbels zetten wij ons die avond eerst voort naar een Engels/Spaans/Italiaanse intercambio, georganiseerd in een vegetarisch lunchcafétje direct naast onze school, waarvan ik wist doordat ik de eigenaresse de avond daarvoor had leren kennen op een feestje aan de andere kant van de stad (toeval…?). Toen mijn oververhitte hersens na drie uur continu switchen tussen talen uit wanhoop maar besloten om eens wat Nederlands in de mix te gooien, vonden mijn vriendinnen en ik het tijd om ons inktblauwe pad van tips en toplocaties in te slaan. De eerste locatie op de kaart was meteen een succes: Tanto Monta is een heel klein barretje in de buurt van de universiteit dat zo volgepropt zit met jongeren en warme broodjes dat de gezelligheid haast door de ramen naar buiten barst. Wat volgde was een week vol met tapas, hapjes, tinto de verano en andere lekkernijen in de oudste, hipste of leukst ingerichte barretjes, veel gezelligheid met vriendinnen en vooral een hele lege portemonnee (avonden zoals diegene waarbij we gingen stappen met een jarig schoolgenootje en daarom VIP plaatsen in de club én drie flessen champagne mét vuurwerk kregen zijn dan best handige meevallers).
Van diezelfde maandagochtend-lerares heb ik later deze week ook te horen gekregen dat de buurt waardoor ik naar huis moet lopen niet de beste is om je ’s nachts als meisje alleen te bevinden. Gelukkig had mijn intuïtie, bij het zien van alle hooggehakte benen in korte leren rokjes met nauwsluitende pantertopjes die in en uit geblindeerde auto’s geparkeerd in donkere hoekjes stapten, zelf al besloten dat ik misschien de kleine steegjes hier ’s nachts maar moest overslaan. Ik leef nog, neem altijd een vestje mee om mezelf extra te bedekken en huppel verder vrolijk observerend door dit machtig interessante gebeuren heen: no worries.
Er zijn ook dagen dat ik niet eens naar huis hóéf te lopen. Ik weet niet waarom, maar het hele “ik heb wel een eigen huis maar woon praktisch ergens anders”-verhaal van vorige keer met Kimberley lijkt zich te herhalen: ik ben erg vaak bij Sabine en Mara te vinden. Vrijdag hadden we een etentje bij hen thuis, waar we na 2,5 uur wachten op de jongens die het eten zouden meebrengen spaghetti met een beetje tomatensaus voorgeschoteld kregen. Maar wat gaf het, de gezelligheid die de koks en de rest van de gasten meebrachten (en de rest van de hapjes) maakte veel goed. Zo goed zelfs, dat we de rest van de nacht met zijn allen de sterren van de blote hemel boven onze hoofdjes in een openluchtclub hebben gedanst. Afin, dat betekende dus dat ik weer de metro naar huis had gemist. En waarom een taxi nemen als er een bedbank op je staat te wachten, en je de volgende dag toch naar het strand gaat dat bij Sabine naast de deur is? Juist. Maarja, na een volgend dagje van strand, verse shakes, fruitsalade en lachen om/verzorgen van de knalrood verbrande billen van Sabine, besloten we dat onze Spaanse filmavond niet genoeg was, trokken onze stoute stapschoenen aan en voor we het wisten was het alweer drie uur ’s ochtends dat we in een obscure gaybar tussen lachende mensen in kostuum op plaatjes van Led Zeppelin en Abba stonden te dansen. Dus werd ik vanochtend weer wakker op de bank.
Om zeker te maken dat ik nu écht naar huis zou gaan, sleepte ik Sabine vanochtend mee naar een marktje wat dichter in de buurt van mijn huis. De naam ben ik vergeten, maar iedere zondag bevindt zich daar op een pleintje een kruising tussen een vuilnisbelt en een zwarthandel (eigenlijk een soort koninginnenmarkt, dus. Ik voelde me helemaal thuis). Daar heb ik een Spaans romannetje gekocht om het lezen te oefenen (Sabine vijf, baas boven baas) en me verwonderd over alle schatten die voor het oprapen lagen. Gelukkig hield mijn koffer indirect de hand op de knip, omdat er hoogstwaarschijnlijk geen oranje jaren 70 hangstoel meer tussen mijn jurkjes past. Dus vertrok ik richting (mijn eigen) huis met alleen het boekje en een gebroken hart en heb – na mijn lieve huisgenoot gerust te stellen dat ik niet ontvoerd/verdwaald/overleden/alledrie was dit weekend – de rest van de middag op mijn zonnige balkonnetje met Viernes aan mijn voeten gestudeerd. Dit hou ik nog wel een paar weekjes vol:)
O, en bedankt voor alle lieve berichtjes, mailtjes, kaartjes, reacties, smsjes, whatsappjes (zo, dat klinkt veel), jullie zijn allemaal schatten!:)
Toen ik mijn maandag samen met slechts één klasgenoot begon (de andere twee waren respectievelijk te laat en nog niet in de klas geplaatst) hebben we daarom gretig gebruik gemaakt van deze voorrangspositie en de helft van de les besteed om de Valenciaanse lerares de te vragen waar de leuke plekjes waren. Gewapend met een plattegrond blauw van de pennekrabbels zetten wij ons die avond eerst voort naar een Engels/Spaans/Italiaanse intercambio, georganiseerd in een vegetarisch lunchcafétje direct naast onze school, waarvan ik wist doordat ik de eigenaresse de avond daarvoor had leren kennen op een feestje aan de andere kant van de stad (toeval…?). Toen mijn oververhitte hersens na drie uur continu switchen tussen talen uit wanhoop maar besloten om eens wat Nederlands in de mix te gooien, vonden mijn vriendinnen en ik het tijd om ons inktblauwe pad van tips en toplocaties in te slaan. De eerste locatie op de kaart was meteen een succes: Tanto Monta is een heel klein barretje in de buurt van de universiteit dat zo volgepropt zit met jongeren en warme broodjes dat de gezelligheid haast door de ramen naar buiten barst. Wat volgde was een week vol met tapas, hapjes, tinto de verano en andere lekkernijen in de oudste, hipste of leukst ingerichte barretjes, veel gezelligheid met vriendinnen en vooral een hele lege portemonnee (avonden zoals diegene waarbij we gingen stappen met een jarig schoolgenootje en daarom VIP plaatsen in de club én drie flessen champagne mét vuurwerk kregen zijn dan best handige meevallers).
Van diezelfde maandagochtend-lerares heb ik later deze week ook te horen gekregen dat de buurt waardoor ik naar huis moet lopen niet de beste is om je ’s nachts als meisje alleen te bevinden. Gelukkig had mijn intuïtie, bij het zien van alle hooggehakte benen in korte leren rokjes met nauwsluitende pantertopjes die in en uit geblindeerde auto’s geparkeerd in donkere hoekjes stapten, zelf al besloten dat ik misschien de kleine steegjes hier ’s nachts maar moest overslaan. Ik leef nog, neem altijd een vestje mee om mezelf extra te bedekken en huppel verder vrolijk observerend door dit machtig interessante gebeuren heen: no worries.
Er zijn ook dagen dat ik niet eens naar huis hóéf te lopen. Ik weet niet waarom, maar het hele “ik heb wel een eigen huis maar woon praktisch ergens anders”-verhaal van vorige keer met Kimberley lijkt zich te herhalen: ik ben erg vaak bij Sabine en Mara te vinden. Vrijdag hadden we een etentje bij hen thuis, waar we na 2,5 uur wachten op de jongens die het eten zouden meebrengen spaghetti met een beetje tomatensaus voorgeschoteld kregen. Maar wat gaf het, de gezelligheid die de koks en de rest van de gasten meebrachten (en de rest van de hapjes) maakte veel goed. Zo goed zelfs, dat we de rest van de nacht met zijn allen de sterren van de blote hemel boven onze hoofdjes in een openluchtclub hebben gedanst. Afin, dat betekende dus dat ik weer de metro naar huis had gemist. En waarom een taxi nemen als er een bedbank op je staat te wachten, en je de volgende dag toch naar het strand gaat dat bij Sabine naast de deur is? Juist. Maarja, na een volgend dagje van strand, verse shakes, fruitsalade en lachen om/verzorgen van de knalrood verbrande billen van Sabine, besloten we dat onze Spaanse filmavond niet genoeg was, trokken onze stoute stapschoenen aan en voor we het wisten was het alweer drie uur ’s ochtends dat we in een obscure gaybar tussen lachende mensen in kostuum op plaatjes van Led Zeppelin en Abba stonden te dansen. Dus werd ik vanochtend weer wakker op de bank.
Om zeker te maken dat ik nu écht naar huis zou gaan, sleepte ik Sabine vanochtend mee naar een marktje wat dichter in de buurt van mijn huis. De naam ben ik vergeten, maar iedere zondag bevindt zich daar op een pleintje een kruising tussen een vuilnisbelt en een zwarthandel (eigenlijk een soort koninginnenmarkt, dus. Ik voelde me helemaal thuis). Daar heb ik een Spaans romannetje gekocht om het lezen te oefenen (Sabine vijf, baas boven baas) en me verwonderd over alle schatten die voor het oprapen lagen. Gelukkig hield mijn koffer indirect de hand op de knip, omdat er hoogstwaarschijnlijk geen oranje jaren 70 hangstoel meer tussen mijn jurkjes past. Dus vertrok ik richting (mijn eigen) huis met alleen het boekje en een gebroken hart en heb – na mijn lieve huisgenoot gerust te stellen dat ik niet ontvoerd/verdwaald/overleden/alledrie was dit weekend – de rest van de middag op mijn zonnige balkonnetje met Viernes aan mijn voeten gestudeerd. Dit hou ik nog wel een paar weekjes vol:)
O, en bedankt voor alle lieve berichtjes, mailtjes, kaartjes, reacties, smsjes, whatsappjes (zo, dat klinkt veel), jullie zijn allemaal schatten!:)
-
23 September 2012 - 20:21
Opa:
je voert een leuk maar slijtend leven! Volhouden ! -
23 September 2012 - 20:26
Koen:
Bah, stiekem best een beetje jaloers hoor!
Hier vroor het vannacht voor het eerst sinds het voorjaar, hoog tijd om tickets naar zonnig Spanje te zoeken ;-) -
23 September 2012 - 20:32
Elsa:
Je geniet en ik op deze manier met je mee! x -
23 September 2012 - 21:16
Daphna:
Zo, dit klinkt echt heerlijk! Jeetje meis, wat ben ik jaloers. En wat schrijf je weer super; ik dans bijna met je mee!
Heeule dikke kus -
23 September 2012 - 21:28
Viviën:
Aah meisje, wat schrijf je toch leuk! Hier mis je helemaal niks, het is brr en koud en we hebben elkaar al veel te lang niet gezien allemaal.. GENIET! x -
24 September 2012 - 07:27
Nandi:
Wederom een fantastisch verhaal!
Hele dikke kus voor jou! -
24 September 2012 - 18:44
Anne:
bedankt voor jullie reacties.allemaal! Vind het heel leuk dat jullie mijn verhaaltjes telkens lezen:) genieten die ik zeker, en deze week wordt het hier ook slecht weer dus zitten we toch een beetje in hetzelfde schuitje;) heel veel liefs en dikke zoenen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
